maandag 1 oktober 2012

Fietsen



Je zou denken dat fietsen op het platteland makkelijker is, maar gezien de heuvels in de Gers is dat niet helemaal juist. In Barcugnan fietste ik zelden (te hard omlaag, te voet omhoog), in Mirande fietste ik vaker, maar niet ver, want dan zat ik met mijn Hollandse fiets zonder versnellingen ook al gauw in te hoge heuvels, maar in Toulouse is het echte fietsen begonnen.

Er zaten wel hobbels op de weg naar fietsgeluk. Eerst was de band van mijn Hollandse fiets plat. Ik moest een fietspomp aanschaffen, speciaal voor zo’n vélo hollandais, die een stuk duurder was dan andere pompen. Dat ging twee dagen goed, toen was de band niet meer oppompbaar. Nu zou ik kunnen zeggen dat ik hem niet ging plakken omdat ik niet zo’n bekend rood bandenplakdoosje heb, maar eerlijk gezegd heb ik gewoon nooit een band kunnen plakken. Schandalig, maar waar. Aan zo’n doosje zou ik dus ook niets gehad hebben.

Ik ging weer naar de fietsenwinkel waar ik mijn pomp had gekocht. De fietsenmaker constateerde een slag in mijn wiel, die gewoon plakken zinloos maakte. Een nieuw wiel was de enige oplossing, maar dat soort rare wielen (want van een vélo hollandais), die had hij niet. Hij verwees me naar een collega die – volgens hem als enige in Toulouse – ook alles kon met Hollandse fietsen. Hij voegde er overigens aan toe dat Hollandse fietsen fantastisch waren, maar àls er iets kapot ging, ja, dan had je een probleem. In ieder geval in Toulouse.

De collega kon het inderdaad, maar had het erg druk dus moest ik een afspraak maken. Over drie weken had hij een gaatje. Drie weken voor een fietsreparatie – je kunt een stuk sneller bij de dokter terecht. Er zijn blijkbaar een hoop rarefietsenbezitters in Toulouse.
Met een zorgelijk gezicht schatte de fietsenmaker dat het zo’n 120 euro zou gaan kosten. Ai.

Inmiddels is mijn fiets gerepareerd.
‘Dat is dan 29 euro,’ zei de man bij het afrekenen.
‘129?’ zei ik, want zo onnozel ben ik.
‘Nee, 29,’ herhaalde hij.
‘Maar…’ en toen deed ik er het zwijgen toe, want ook aan mijn onnozelheid zitten grenzen.

En nu heb ik een prachtig glimmend achterwiel. De fiets rijdt als een zonnetje. En dat voor 29 euro. Dat zijn de kleine genoegens des levens.