zaterdag 29 oktober 2011

Kapje af

Bella liep al ruim twee maanden met dat kapje om haar hoofd en fistels aan haar achterste. Ondanks een operatie, gruwelijk dure medicijnen, een nieuw dieet en vervolgens homeopatische medicijnen ging het niet echt beter.
En toen was daar Jeroen met een restje groene klei, die alle viezigheid uit Bella zou trekken. 
Ik was inmiddels overal toe bereid en dolblij met iemand met nieuwe ideeën en moed. We smeerden Bella in en zo liep ze met een groen bekleide kont en zonder kapje tevreden door het gasconse landschap. We knapten er beiden enorm van op.
Ik ging snel naar de biologische winkel in Mirande om meer groene klei te kopen. Die van hun zat in een andere zak en werd verkocht als gezicht- en haarmasker voor mensen.
"Ik zoek klei voor de billen van mijn hond," zei ik tegen de dame.
"Daar kunt u deze ook voor nemen," antwoordde ze. "Ik had gisteren nog een boer die een doos kocht voor zijn koeien." Ik zag meteen een weiland voor me met koeien met gezichtsmaskertjes, maar klei is gewoon multifunctioneel.
Sindsdien krijgt Bella dus dagelijks een billenmaskertje en blijft het kapje af.
We nemen tevens ons kapje af voor Jeroen.

dinsdag 25 oktober 2011

Steenmannetje

In de bergen - of in ieder geval in de Pyreneeën en op Corsica, de rest ken ik nog niet goed genoeg - worden de stenenstapeltjes, die zo handig zijn als je niet helemaal zeker weet of je goed loopt, cairns genoemd. Dat klinkt als kern, maar ik neem aan dat dat toeval is, al kom je in de bergen wel aardig tot de kern. Volgens de wikipedia komt dit woord van het Schotse càrn, wat verder hetzelfde betekent.
In het Nederlands heten ze steenmannetjes, een leuk woord. Of zou het steenmensjes moeten zijn?
Ik had al een Corsicaanse cairn geplaatst, bij deze een Pyrenese. Extra praktisch als het mist.

woensdag 19 oktober 2011

Eerste keren

Over sommige eerste keren wordt nogal wat ophef gemaakt, soms tot op het dramatische af. Dat eerste stapje van je kind, hoe vaak hoor je dat niet in discussies over werkende moeders!
Alsof een kind maar een stap zet. En alsof het na die ene stap uit is met nieuwe stappen in het leven. Ik zet er nog regelmatig eentje.

Zo heb ik van de zomer voor het eerst van mijn leven een afwasmachine aangeschaft (hij wast zo matig dat ik al lang weer achter het teiltje sta), en voor het eerst in een refuge geslapen. Dat laatste was tijdens een fantastische driedaagse wandeling met zoon in de Pyreneeën. We vertrokken in dikke mist en dat was maar goed ook, want als ik had kunnen zien hoe hoog we dag één moesten klimmen had ik niet zo vrolijk doorgelopen.

De eerste refuge was helemaal top, de tweede was voller en dan lig je wel krap. Bovendien stoot ik een onbekende snurker minder makkelijk aan, al heb ik ook dat deze  zomer voor het eerst gedaan.

Op weg naar refuge 1, die van Migouélou.

Refuge, de wolken beginnen te verdwijnen.

De volgende ochtend. De wolken halen ons niet meer in. 

Onderweg, een hondenbeest.

Dag drie, een stukje door Spanje. 
Mooi hè.