Nog ééntje

Geen drankje, maar een plaatje dus. Want deze is ook heel erg mooi: de arena van Castelnau Rivière Basse (prachtige naam ook).

En dat andere stierengebeuren

Ik kan wel doen alsof er in het zuidwesten alleen maar vredelievende niet-stierendodende mensen leven, maar dat is niet helemaal waar. Er is minstens één plek waar "gewoon" wordt gestierenvochten of stierengevecht, en dat is in Vic Fézensac. Ze doen het niet zo vaak...
Maar ze organsieren er wel een groot feest omheen, met pinksteren en dat heet dan Pentecote à Vic. Daar ben ik nooit bij geweest, maar ik ben wel op andere momenten in deze Vic geweest, en dan zijn er nog wel wat stierensporen te vinden.

Nog wat stieren

Mirande heeft geen arena, maar als je iets meer in westelijke richting gaat kom je er steeds meer tegen. Dit als vertraagd vervolg op mijn stierenspringersansichtkaart. Ik liet al eens een plaatje van de arena van Nogaro zien, maar ik heb er nog meer.
Die van Plaisance bijvoorbeeld, onder een dreigende zomerhemel.

L’homme est-il condamné à se faire des illusions sur lui-même?

Dat zijn niet mijn woorden. Ik weet niet eens of ik in staat ben ze te vertalen. "De mens is gedoemd om te illusies over zichzelf" zegt Google traduction (altijd leuk). Dat illusies volgens hen een werkwoord is (ik illus? Ik illusie?) is verrassend, maar 'gedoemd' is een goede.
Is de mens gedoemd illusies over zichzelf te maken? - zoiets. Het was het onderwerp dat zoon had uitgekozen vanmorgen, voor zijn examen filosofie. Terwijl men in Nederland op zijn eindexamenuitslagen wacht, of net binnen heeft, zijn de eindexamens hier vandaag begonnen.
Zoon heeft in vier uur tijd (langer hadden ze niet) tien kantjes volgeschreven over doem en illusies. Ik bekeek hem met een mengsel van gepast ontzag en moederlijke trots. Ik zou daar écht niet vier uur en tien blaadjes over vol weten te schrijven, daar maak ik me geen illusies over.

Dan maar in papieren vorm

als ik het al bloggend enigszins laat afweten.
Sinds enige dagen namelijk in de winkel: het zomernummer van Leven in Frankrijk, met een lang artikel over Toulouse en een kortere over Bleu de Lectoure, wat geen kaas is maar dat wist iedereen natuurlijk. Geschreven - dit voor alle duidelijkheid, want waarom zou ik er anders melding van maken - door mij.

Na lang nadenken en veel rekenen ben ik tot de conclusie gekomen dat degene die het blad alleen maar zou kopen om iets van mij te lezen, nog geen halve cent per michgelsenwoord betaalt. En dan heb je al die andere artikelen er gratis en voor niets bij!

Omdat het me niet lukt een pdf-bestandje van een van de pagina's hier neer te zetten, maar de vlag van Occitanië, gefotografeerd op de binnenplaats van het Ostal d'Occitània, in Toulouse.

De veelzeggendheid van een klein woordje

Die scheelt maar een letter met de, maar er is veel meer over te vertellen. Kijk maar in een willekeurig woordenboek. De, dat is een regel of twee, die krijgt al gauw een kwart pagina. Dat komt deels omdat die zowel aanwijzend, bepalingaankondigend als betrekkelijk voornaamwoord is (de tweede benaming kende ik ook niet), deels omdat het zowel neutraal als met “afkeurende gevoelswaarde” (van Dale) gebruikt kan worden.

Van dat laatste hoor ik regelmatig een voorbeeld: die Fransen. Het komt van Nederlanders met minder positieve ervaringen met vertegenwoordigers van het Franse volk of die zich, erger nog, baseren op enkele krantenartikelen, vakantie-ervaringen en verhalen van derden. 

Dan hebben we het dus niet over “Bedoelt u die Fransen, of deze?” of:  “Kent u die Fransen, die daarginder wonen?” of enig ander neutraal gebruik, maar over “die Fransen” die teveel knoflook eten teveel wijn drinken te bureaucratisch zijn te hard rijden niet kunnen rijden altijd willen inhalen ook daar waar het levensgevaarlijk is chauvinistisch zijn niet kunnen voetballen of in ieder geval nog gemener spelen dan andere voetballers altijd dezelfde liedjes zingen veel te dom zijn veel te moeilijke boeken schrijven veel te arrogant zijn niet van vrouwen kunnen afblijven kortom, het soort mensen dat niet in Frankrijk zou moeten wonen. Maar daar had ik het al eens over.

Natuurlijk zijn er – ook hier - mensen die aan een of zelfs meerdere van deze kenmerken voldoen.  

Maar de Fransen en die Fransen zijn ook mijn Fransen. Het is een beetje zoals met familie: je mag er zelf over zeuren, maar anderen mogen dat met mate, en slechts uit persoonlijke ervaring. Nederlanders zijn ook niet alleen maar die Hollanders die teveel bier drinken te hard praten grof  bot arrogant en onbeleefd zijn niet kunnen autorijden veel te lang zijn altijd zeiken alles beter weten kortom enzovoort. Toch?