maandag 28 maart 2011

Pinksterbloem

Ik heb misschien de indruk gewekt weinig van bloemen en planten te weten. Dat klopt ook wel, in ieder geval zo ver het gekweekte planten betreft. Maar als kind kende ik veel wilde bloemen bij naam. Ik droogde ze zelfs soms, enigszins in het geniep want ik kende niemand anders van mijn leeftijd die dat deed en ik voelde me zonder dat al een buitenbeentje.Waarschijnlijk onterecht, maar zo gaat dat soms.
Zonder enige directe aanleiding komen die bloemennamen soms terug, al heb ik al vele jaren niet meer in mijn wildeplantenboekje gekeken. Tormentil, denk ik dan zomaar. Of: look zonder look. Knoopkruid. Jacobs kruiskruid. Afijn, zo kan ik nog wel even doorgaan.

Dit weekend - ik wandelde voor de verandering op een heel andere plek - schoot me opeens de naam longkruid te binnen, toen ik naar bijgaand plantje stond te kijken. Ik was verbaasd dat ik naam en bloem correct met elkaar in verband wist te brengen (ik heb het daarna middels google gecheckt, dus doe geen moeite).

Ondertussen bloeit overal de pinksterbloem overvloedig. Zelfs in Nederland doet-ie dat voor pinksteren, maar hier al helemaal. Het duurt nog een maand voor het Pasen is.
Terwijl het opeens lente, bijna zomer was en het weer veel te mooi om meer dan strikt noodzakelijk aan een computer te zitten, haalde ik onkruid weg in Barcugnan, en maaide een deel van het gras. Maar de pinksterbloemen bij de vijgenboom wegvagen, dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen.

donderdag 17 maart 2011

langzaamstad

Op de borrel voor nieuwe Mirandezen waar ik vorige week even was, kregen we diverse interessante nieuwtjes te horen. Over het Sun stadium, over de mediatheek die volgende maand opent en de Aldi die ook ook bijna opent, maar dat laatste hoorde ik waarschijnlijk van de mevrouw naast me, en niet van de burgemeester. En het belangrijkste bericht: Mirande wordt een Cittaslow!

Als Mirandees moet je een aardig mondje over de grens spreken, dat blijkt wel. Wie rekent er nou op dat de burgemleester in één woord twéé talen gaat mengen? En geen woord Frans erbij.
Ik wist het niet, maar Cittaslow is een Italiaanse beweging die tegenwicht wil bieden aan de snelle wereld, aan alles wat fast en fout is. Ofwel, om Wikipedia te citeren: "een internationaal keurmerk voor gemeenten die op het gebied van leefomgeving, landschap, streekproducten, gastvrijheid, milieu, infrastructuur, cultuurhistorie en behoud van identiteit goed scoren. Deze gemeenten mogen niet meer dan 50.000 inwoners hebben. De oorsprong van Cittaslow ligt in de Italiaanse plaats Orvieto en is geïnspireerd op de Slow Food beweging."

Nederland heeft drie Cittaslow, en Frankrijk heeft er op dit moment één, maar binnenkort dus twee. 
De gemeente had een dossier moeten indienen, "een flink dossier", zei de burgemeester, met een gezicht alsof hij dat eigenlijk heel lekker vond, en nu is het bijna zo ver. Hoewel 'bijna' in een cittaslow wellicht een zeer relatief begrip is en best een paar jaar in beslag kan nemen.

woensdag 16 maart 2011

Zonstadion

Inmiddels heb ik een paar foto's van het nieuwe stadion-in-aanbouw gemaakt. Ook weet ik nu hoe het gaat heten: Sun stadium. Ja, u leest het goed. Niks geen Stade du Soleil (toch ook best aardig), en nu maar hopen dat Jacques Toubon het niet heeft gehoord.
Dat er zon in de naam zit is niet zo vreemd, omdat het tevens een heel zonnepanelenpark wordt, wat een stuk prettiger voelt dan wanneer ze er een kerncentrale zouden bouwen. Zeker deze dagen.

donderdag 10 maart 2011

Het everzwijn dat naar de kapper wilde

Eindelijk weer een everzwijnavontuur. Deze wilde afgelopen dinsdag naar de kapper in een grand surface in de buurt van Nancy. Is dat gek? Het was tenslotte 8 maart, dan wil je er als everzwijn ook wel een beetje leuk uitzien. Het werd helaas niet begrepen noch gewaardeerd door de omringende mensheid. Het zwijn werd verdoofd door de opgetrommelde veearts en later die dag "geëutaniseerd". Dat vertelden ze er later op het tv-journaal niet bij, ze zeiden zelfs dat hij (of zij) sain et sauf was. Nou mooi niet, tenzij er een everzwijnenhemel bestaat.

Het is al een tijd geleden dat ik verhaal over everzwijnen hoorde; ik berichtte er in september 2009 voor het laatst over. Toevallig hoorde ik een paar uur na het bericht over het everzwijn bij de kapper, dat de jacht op hen dit jaar langer zal duren, en voor heel Frankrijk geldt.

Ik maak meteen van de gelegenheid gebruik mijn mooie ansicht van Circus Fantasy te tonen, dat circus met zeven gedresseerde everzwijnen, waar ik nog veel langer geleden over schreef (hier, voor wie het zien wil).
Het is een van mijn favoriete plaatjes, en inspireerde me ooit tot het verhaal Swijn.

woensdag 9 maart 2011

stage

Op de een of andere manier ben ik ooit op een website van de Académie terechtgekomen - die voor onderwijs, en dan de afdeling Midi-Pyrénées - en dat als persoon die een 'stage d'anglais' kan verzorgen.
Ik kwam erachter omdat ik als zodanig benaderd werd door het lycée van Nogaro (ruim 50 kilometer ten noordwesten van Mirande). Ik wist wel dat ik ooit een poging had gedaan me daarvoor op te geven, maar daar had ik nooit meer iets op gehoord, dus het was wel een verrassing.
Toch wilde ik de beker aan mij voorbij laten gaan, omdat ik genoeg werk heb en het werken met drie vreemde talen me zelfs meer dan genoeg leek,  maar dat lycée kon niemand anders vinden, de onderdirectrice van het lycée was vreselijk enthousiast, en ik werd nieuwsgierig naar iets nieuws.

Dus vorige week heb ik 15 uur intensief Engels gedoceerd. Valt nog niet mee, 15 uur (verdeeld over tweeënhalve dag) vol praten, maar het is ons (ons, omdat de leerlingen vooral moesten praten, al moest ik verzinnen waarover en hoe het eruit te krijgen) gelukt.
Daarna heb ik, net als die leerlingen, even welverdiend van een paar dagen vakantie genoten.
Nogaro is trouwens erg lelijk. Heel erg lelijk zelfs. Misschien is het wel het lelijkste stadje van de Gers. Ik kom er zelden, ik heb er meestal niets te zoeken. En ik heb ook niks moois gevonden, toen ik in mijn eerste lunchpauze even ging rondwandelen. Behalve misschien de arena (voor de course landaise). De trots van Nogaro is overigens de racebaan. Maar of die nou mooi is...







zondag 6 maart 2011

Alles wat groeit en bloeit, deel II

Van twee kanten bereikte me de goede naam van de mysterieuze plant van 2 maart: het is de helleborus orientalis, ook wel lenteroos genoemd. Wat dat betreft zat ik toch een béétje in de buurt, met dat lente-verhaal. De verzamelnaam voor Helleborus is in het Nederlands nieskruid. Er is hier wat meer over te vinden.
"Door de Grieken werd het wortelpoeder [gemalen wortel van het nieskruid] gebruikt bij krankzinnigheid en aanvallen van epilepsie," schrijft wikipedia bijvoorbeeld. "Laxeermiddelen bevatten nog wel eens bestanddelen van de wortel van het nieskruid. [Geconstipeerden, opgepast!] Alexander de Grote is mogelijk overleden aan een overdosis nieskruid. Zekerheid is er niet, maar men speculeert al eeuwen over zijn eventuele overmatig gebruik van nieskruid."
Rest de vraag waarom hij dit kruid overmatig gebruikte, maar daar verzin ik zelf wel wat op.

Verder nog een fantastische reactie op de oorsprong van "alles wat groeit en bloeit" (etc.) die ik, met toestemming van de schrijver, die normaal gesproken vooral bijdragen levert als fotograaf, grotendeels overneem:
"Het is een uitspraak van dr. Foppe I. Brouwer (bioloog) , die in het grijze verleden op zaterdagochtend denk ik, in een radioprogramma een column had over de natuur. Hij besloot dat praatje altijd met die zin. [...] Het zit allemaal in mijn hoofd, ik wist al jaren niet wat ik moest met die kennis. Maar nu heeft het dus toch zijn nut." 
Precies. Lang leve de interactie!

vrijdag 4 maart 2011

20 ans déjà

Eergisteren, op 2 maart, was het 20 jaar geleden dat Serge Gainsbourg overleed. Tien jaar geleden werd uitgebreid herdacht dat dat - inderdaad - 10 jaar geleden was. We woonden nog maar kort in Frankrijk en eigenlijk wist ik niet zo veel van Serge. Ik herinnerde me vooral het ongemakkelijke gevoel van middelbareschoolfeestjes, als die "hijgplaat" (Je t'aime moi non plus) werd opgezet. Wat duurde dat plaatje verschrikkelijk lang.  

Dit jaar lijken er nog veel meer herdenkingsprogramma's te zijn. Ik telde er zeker vier op de televisie, plus nog een hele dag op radio France Inter. Maar de hiaten in mijn kennis van 10 jaar geleden waren al redelijk opgevuld. Ik weet inmiddels dat Gainsbourg (in 1928 geboren uit Russisch-joodse ouders trouwens) een aantal, zelfs een heel flink aantal, eigenlijk gewoon heel erg veel, mooie tot prachtige teksten en melodiën heeft geschreven.
Dat hij zich er soms te snel, of met weinig smaak vanaf maakte (let bijvoorbeeld op de snikkende-vrouw-geluiden op Je suis venu te dire); het zij hem vergeven. Zeker deze dagen.

woensdag 2 maart 2011

Alles wat groeit en bloeit en ons steeds weer boeit,

en waarvan ik de naam niet weet. Ik weet geen zinnetje dat rijmt op de titel van deze post; volgens mij een zin uit, of zelfs de titel van een ouderwets tuinboek. Uit dezelfde tijd als 'Wat vliegt daar?' zou ik zeggen, maar misschien vergis ik me en is het gewoon een spreuk.  

Afijn. De vraag is: wat bloeit hier? Het doet me denken aan een anemoon. Het kwam langzaam op in mijn tuintje in Mirande, en staat nu in volle bloei, als een originelere aankondiging van de lente - origineler dan de narcis bedoel ik.
Een winteranemoon, probeerde ik op google, maar dat geeft andere plaatjes.
Van de zomer heb ik het niet gezien, dus het is een terugkerend, maar een deel van het jaar verstopt zijnd iets.Wie het weet, mag het zeggen.

O ja, dat brengt me op die caféfoto met Olympische ringen: dat was het dorpje Capvern, dans les Hautes Pyrénées.