maandag 21 februari 2011

Op de koffie

Toen ik onlangs in mijn oude dorp was, besloot ik even bij buurman Robert langs te gaan.  Dat was ik al langer van plan, maar stelde ik steeds uit. Robert heeft een beperkt aantal gespreksonderwerpen: zijn gezondheid en de operaties die hij heeft ondergaan, de voortplanting van onze hond Bella, en ons zwembadje. Dat badje hebben we al lang niet meer, het was zo’n plastic geval, ideaal voor wie met bescheiden financiële middelen toch wil poedelen, maar ze gaan slechts een paar jaar mee. Of het nou in de tuin stond of niet, het bracht Robert er altijd op dat er mensen zijn die graag naakt zwemmen. Hond Bella inspireerde hem tot het onderwerp voortplanting in het algemeen, en zijn gezondheid en operaties hadden op de een of andere manier altijd met testikels te maken. Robert was de enige dorpsgenoot die niet zelf het weer ter sprake bracht; daar begonnen wij altijd maar over.

Ik voelde me schuldig dat ik hem sinds de zomer niet meer gesproken had. Hij was toch jarenlang onze buurman, en voorzag ons regelmatig van eieren, kool en tomaten. Robert zat in de keuken, waar de tafel al gedekt was voor het middagmaal: twee diepe borden en een homp brood op een oude krant. Zijn oudere broer was zoals gewoonlijk in de moestuin aan het werk. Robert zette een steelpannetje koffie op. Al gauw kwamen operaties ter sprake (ik zal niet in detail treden), hond Bella (loops noch zwanger) en vervolgens deed Robert zijn beklag over het matige televisieaanbod van de laatste tijd. Een nieuw onderwerp, en ik was het in principe wel met hem eens, maar bracht er toch tegenin dat ik pas een mooie film* had gezien op Arte. Het was een treurige film, dat wel, over een aantal Iranese vrouwen die allemaal in een andere, maar even hopeloze, situatie zaten. ‘Ja, maar vroeger,’ zei Robert, en wierp een snelle blik naar buiten, waar broer nog altijd bezig was in de moestuin, ‘had je rond middernacht van die films van, nou ja, je weet wel, van vrouwen die helemaal bloot zijn en mannen die…’ Ik begreep dat we het niet over hetzelfde genre hadden (in mijn film liepen de vrouwen juist gesluierd rond), nam een slok van de gloeiend hete koffie en mompelde dat middernacht erg laat was voor mij.
‘Heb je in Mirande ook het zwembad neergezet?’ vroeg Robert nu. En hij legde uit dat het zomers zo warm kan zijn, dat je zelfs mensen hebt die naakt zwemmen. Echt waar!

De koffie was op. Bij vertrek vielen mij de twee paarse gordijntjes op, die voor de ruitjes van de voordeur zaten, opengehouden met twee wasknijpers. 'Leuk,' wees ik, 'ook nieuw, net als het behang?' Dat was me in de keuken namelijk opgevallen, dat daar in plaats van het behang met koffiepotten nu behang met paprika’s zat. 'Nou, dat kwam zo,' antwoordde Robert enthousiast, 'een keer ging de telefoon. En ik stond onder de douche! Dus ik ging opnemen en ik was helemaal bloot!' Hij voegde hieraan toe dat hij niet bloot gezien wilde worden. Behalve dan door mij.

Ik reed enigszins verward en bezoedeld terug naar Mirande. Mocht ik er al ooit de fysiek voor hebben gehad; ik heb in ieder geval nooit de ambitie gehad pin-up te worden. Echt niet. 


* De cirkel van Jafar Panahi. Panahi werd onlangs veroordeeld tot zes jaar gevangenis en een verbod van twintig jaar om films te maken, interviews te geven of het land te verlaten.