vrijdag 28 januari 2011

Vleermuizen

De favoriete knuffel van zoon was een vleermuis. Max heet-ie. En net zoals Titia de trol nog altijd op mijn kamer staat, staat Max nog steeds bij zoon. Meestal draagt hij een door mij gebreide muts, met twee gaatjes voor de oren. Hij heeft een paar brandgaatjes van de keer dat hij te dicht bij het vuur was gaan zitten (zoiets moet je ook niet doen, als vleermuis), maar verder ziet hij er nog even lief uit als toen ik hem lang geleden kocht, ergens in Engeland.

In ons oude huis in ons oude dorp hingen er nog lange tijd een paar vleermuizen op zolder. Soms vlogen ze rondjes door het huis, steeds dezelfde rondjes, op zoek naar de opening waar ze altijd doorheen konden vliegen, totdat wij het huis betrokken en er een raam van maakten. Ooit hing er zelfs een héél klein vleermuisje boven het bed van dochter, die dat helemaal niet eng vond. Ze kende Max tenslotte ook.

©Luke Marsden/Newspix/Rex
Vleermuizen hebben, ook als ze geen knuffel zijn, heel lieve gezichtjes. Ik zag het onlangs nog bevestigd op bijgaande foto. 130 verweesde vleermuisjes die in Australië gered zijn na de overstromingen. Vond ze zo lief, dat ik het niet kon laten het plaatje over te nemen.