Werd ik gebeld door de gendarme. Gelukkig op een keurige tijd, deze keer.
De vorige keer belden ze om 4 uur 's nachts. Wonderlijk hoeveel gedachten er door je hoofd kunnen schieten tussen het zinnetje "Bonsoir, ici la gendarmerie de Fleurance, vous êtes Madame..." en het toch meteen daarop volgende "Vous êtes interprète?" Ik zag op de begeleidende gedachtenbeelden zoon al zwaar gewond op een operatietafel liggen - hij werkte op dat moment op een camping in de buurt van Fleurance.
Toen ik, nog niet bekomen van de schrik, had toegezegd te kunnen tolken, zei de gendarme dat hij dan zo zou terugbellen of het werkelijk nodig was, en waar ik me in dat geval zou moeten melden. Hij belde inderdaad terug, zo'n anderhalf uur later, toen ik net weer in slaap was gevallen, omdat ik dacht dat-ie niet meer ging bellen. Een uurtje later melde ik me, fris gedoucht en met een termoskan koffie omdat ze bij de gendarme niet bepaald scheutig zijn met wat voor een versnapering ook, bij de gendarmerie van Auch. Dat was het klusje wat nog steeds niet betaald is van mijn vorige blogje.
Toen de mevrouw nu dus vroeg of ik zou kunnen tolken zei ik nogal aarzelend "ja". Ik kon wel, qua planning, maar wilde ik ook? Ik legde haar vriendelijk mijn dilemma voor.
"Nou, als u niet kunt, zou me dat prima uitkomen," antwoordde de agente.
"U bedoelt dat u liever heeft dat ik nee zeg?" Want dit was weer zo'n geval waarin ik denk het niet goed begrepen te hebben, beëdigd tolk of niet.
"Ze hebben me deze zaak ook maar in de maag gesplitst," vervolgde de agente, en ze begon een ingewikkeld verhaal waarin zowel Duinkerken als Litouwen voorkwamen. "Dus als ik zeg dat u niet wilt komen, aangezien uw vorige werk nog niet betaald is, dan is dat voor mij geen enkel probleem. Integendeel!"
"Nou, dan eh... wil ik niet," zei ik braaf.
De agente nam vrolijk afscheid, terwijl ik in verwarring de telefoon neerlegde. Sindsdien vraag ik me af: ben ik nu in staking bij de gendarme?
