Scheiden is een soort rouwproces, is me verteld. En net zoals rouw niet keurig de chronologie volgt van, wat is het, ontkenning, verdriet, woede en berusting, zo schommelt de scheidende ook van hoogte- naar dieptepunten en weer terug. In onwillekeurige volgorde wisselen gevoelens elkaar af, omdat ze nu eenmaal niet de boeken en andere handleidingen op dit vlak lezen.
Van vrijheidseuforie naar doffe eenzaamheid, van zoete nostalgie naar introspectieve twijfel, van lachen naar huilen, dat kan, als het even mee- of tegenzit, elkaar binnen luttele uren afwisselen. Maar terugkijkend moet toegeven dat er toch steeds een fase was, waar één van die gevoelens de overhand had. Ik ben heel boos geweest, en verschrikkelijk verdrietig, en ontkennend zeker ook. Nu durf ik voorzichtig te stellen dat ik in het rustiger vaarwater van de berusting lijk te zitten. Waar steeds meer levenslust doorheen borrelt die voor zover ik weet niet op dat lijstje stond, maar dat kan aan mij liggen.
