dinsdag 30 november 2010

De gelekte keizer

Van de ongeveer 250.000 Amerikaanse ambstberichten die wikileaks publiceerde, kreeg één bericht hier gisteren extra aandacht: dat de Amerikanen president Sarkozy een autoritair mannetje vonden en hem vergeleken met de naakte keizer van Andersen. Ik begrijp dat een diplomaat deze visie niet in een officieel gesprek naar voren brengt; heel verrassend is hij echter ook niet. Sarkozy is een autoritair mannetje, al wordt hij hier eerder met Napoleon, dan met de naakte keizer vergeleken. 

'De nieuwe kleren van de keizer' is een van mijn favoriete sprookjes. Heerlijk hoe die hypocriete opschepper op zijn nummer wordt gezet. Mijn kinderen luisterden er vroeger ook graag naar. Een koning in zijn blootje, wat een domoor!
Is Sarkozy een blote keizer? Het sprookje gaat over meegaan met de massa (van zijn dienaren), oplichterij (van de kleermakers), schone schijn en zelfverheerlijking (van de keizer) en ja, dan heeft die anonieme Amerikaanse diplomaat misschien wel gelijk. 

maandag 29 november 2010

Andere portretten

Een heel ander Russisch plaatje zag ik toevallig in Le Figaro.
In Hongarije worden op 6 december meer dan 200 van dit soort objecten geveild, verzameld in pakhuizen en ministeries "waar zij de afgelopen twintig jaar stof hebben verzameld", zo citeert Trouw (die er geen plaatje bij plaatste) de politicus Bence Retvari. "De staat wil deze communistische relieken niet meer."

Wie er wel zo'n reliek wil, moet zich naar Boedapest haasten. De opbrengst komt ten goede aan de slachtoffers van de slibramp.

vrijdag 19 november 2010

Meisjes


Ik kan er niet genoeg van krijgen, van de foto's uit het archief van Sergei Prokudin-Gorski. Prokudin-Gorski was niet alleen fotograaf, maar ook uitvinder en chemicus. Door negatieven met rood, groen en blauw licht te bewerken werd hij een van de uitvinders van de kleurenfotografie.
In 1909 ging hij in opdracht van tsaar Nicolaas Rusland fotograferen. Een stoomschip, een treinwagon met donkere kamer en een Ford stonden hem onder andere ter beschikking om door het land te reizen. Deze meisjes fotografeerde hij toen ook, zo'n 100 jaar geleden.

Blijkbaar zijn mijn hersenen zo geconditioneerd, dat ik bij zwart-wit of sepia denk aan oud en voorbij, en bij kleur dat het ook gisteren had kunnen zijn. Zelfs als ze kleding aan hebben die inmiddels niet meer dagelijks gedragen wordt. Ze doen me denken aan prachtige, maar treurige Russische liedjes, over meisjes die uitgehuwelijkt gaan worden. Treurliederen die op de eerste dag van de huwelijksfestiviteiten gezongen werden; op dag twee kwamen de vrolijke liedjes.
Afgaand op de hoofddoeken is alleen de middelste nog ongehuwd.

Prokudin-Gorski verliet Rusland na de revolutie, met medeneming van 2300 negatieven. Ze kwamen uiteindelijk terecht in de Library of Congress in Washington die ze inmiddels on line heeft gezet (hier bijvoorbeeld). Hoe het met de geportreteerden afliep vind je er niet. Zo hoort het ook. Ze hadden er tenslotte ook gisteren kunnen staan.

maandag 15 november 2010

Stoelendans

Chaises musicales, hoor en lees ik sinds gisteren om de haverklap. Stoelendans betekent dat; ik was het woord bijna vergeten nu mijn kinderen de kinderfeestjesleeftijd voorbij zijn. Het is een populairdere benaming voor de remaniement, en niet onterecht, al ontbreken muziek en gedans. Wat volgens mij ook nooit gebeurt bij een stoelendans, is dat er in één keer zeven stoelen worden weggehaald, zoals bij deze ministeriële dans.
Een echte stoelendans biedt toch meer houvast dan een remaniement.

zaterdag 13 november 2010

Herschikken

Nog zo'n woord is remaniement. "Herschikking", zegt Google traduction, maar daar moet ik ook niet op vertrouwen. Van Dale noemt het onder andere wijziging en reorganisatie.
President Sarkozy had het al in juni over le remaniement van het kabinet en het schijnt nu echt bijna te gaan gebeuren. Sterker nog, het is aan het gebeuren, want vandaag, ja, zaterdag (de president rust nooit), heeft eerste minister François Fillon het ontslag ingediend van de refering. Gelukkig maar, want er werd al maanden gespeculeerd over wie er misschien gaat en wie er zou mogen blijven en dat ging niet alleen mij, maar ook een heleboel Fransen steeds meer irriteren.
Is er niet wat interessanters te melden? Nee? Meldt dan niks zou ik zeggen.

Wat ik niet begrijp is waarom zo ongeveer jaarlijks de boel geremanieerd dient te worden. Zijn die ministers net een beetje ingewerkt, kunnen ze al weer vertrekken. De braafste kinderen van de klas krijgen dan een prestigieuzer ministerie onder hun hoede, de middenmoot misschien iets onpopulairs, en de lastposten mogen het ergens anders gaan proberen. Het doet me denken aan een schoolklasje, waar de leerlingen niet weten of ze een 17/20 of een 10/20 krijgen, noch waarom eigenlijk precies.
Doen ze dan nog wel wat, als ze vermoeden dat ze hun post gaan verliezen? Denkt Sarkozy dat ze het beter gaan doen als de dreiging van een remaniement boven hun hoofd hangt?

Ik weet wel wie ik zou reorganiseren, trouwens.

donderdag 11 november 2010

11 november

11 november is een datum die ik van huis uit associeer met carnaval (de raad van elf die bijeenkomt) en Sint Maarten. Mijn kinderen associeren het met de Eerste Wereldoorlog en een vrije dag.
Op 11 november viert men de Armistice, dat wil zeggen het einde van die gruwelijke oorlog met bijna 9 miljoen doden en een hele reeks negatieve gevolgen wereldwijd.

Het is natuurlijk mooi dat al die mensen nog steeds herdacht worden. Ik ben ook meerdere malen naar het plaatselijke Monument aux morts gegaan. De eerste keer leek dat overigens meer op een fragment uit een Franse komedie, toen uit de eenvoudige cassetterecorder niet de Marseillaise, maar een of andere discodreun kwam en er ook na terugspoelen en omdraaien niets anders kwam.



Op een 11 november een paar jaar geleden was het opeens over. De burgemeester las de namen voor op ons plaatselijke monument (een eenvoudig kruis), en na elke naam werden de aanwezigen geacht "Mort pour la France!" te roepen. Dat lukte me niet. Ik wil ze met liefde herdenken, maar dat ze voor Frankrijk (of voor welk ander land ook) en dus voor een hoog en nobel doel gestorven zijn, dat krijg ik niet over mijn lippen. 

Het spijt me jongens, maar dan denk ik liever in mijn eentje aan jullie.

maandag 8 november 2010

Narrenschip

Een oud-collega van mij is nar. Dat was hij nog niet toen we collega waren, althans niet fulltime, maar inmiddels reist hij al zo'n 20 jaar met zijn narrenschip over de wereldzeeën. Toen hij in 1989 dat narrenschip kocht en haar de Azart doopte, zei hij dat er ooit een tram door Amsterdam zou rijden met als eindpunt Azartplein. Ha ha, zeiden wij. Nu rijdt tramlijn 10 door Amsterdam met als eindpunt het Azartplein. Het heeft me geleerd dat je niet te snel haha moet zeggen als iets je onmogelijk lijkt. Als ik in Amsterdam ben neem ik graag lijn 10, als een soort eerbetoon aan de droom van een nar.

We gingen dus naar de Azart - narrenschip, zottenschuyt, ship of fools, nef des fous (zie ook hier) - die momenteel in dat Port Saint Louis ligt.
Ik was al lang niet op de Azart geweest en had August, nar en inmiddels ook kapitein, al evenlang niet gezien. Maar sommige dingen en mensen en de sfeer die erbij hoort blijven gelukkig vertrouwd, hoeveel er verder misschien ook verandert.
Een rondvarend narrenschip als één van de vaste punten in het leven; het lijkt misschien met elkaar in tegenspraak, maar het kan.

donderdag 4 november 2010

Hoe mooi lelijk is

We gingen dus even op pad, kinders en ik. Het was herfstvakantie, en met de benzine leek (en bleek) het in onze hoek eigenlijk wel mee te vallen.
Naar Montpellier, waar we echt niet alleen Lenin hebben bekeken, maar ook het oude centrum en de nieuwe wijk Antigone daar vlakbij. Indrukwekkend, ik begrijp nu waarom Montpellier een van de snelgroeiendste steden, of misschien wel dé snelgroeiendste stad, van Frankrijk is: mooi, ruim, zonnig, gezellig, en de Middellandse Zee ook nog eens binnen handbereik.


Door naar Aigues Mortes en de Camargue, waar inderdaad witte paarden, zwarte stieren en roze flamingo's wild stonden (ik wilde "rondliepen" schrijven, maar ze bewogen eigenlijk niet).

Ons hoofddoel was Port Saint Louis, wat klinkt als een pittoresk havenstadje maar dat niet is. Marseille is niet meer ver, en de grote zeehaven van Marseille al helemaal niet, noch de industrie en rookpluimen die daar bijhoren. Maar mooi hoor, lelijk kan zo mooi zijn. Ik vond het eigenlijk mooier dan de toeristische trekpleister Aigues Mortes. En je komt een stuk minder toeristen tegen.

maandag 1 november 2010

Nog één keer

Het is herfstvakantie en we gingen onder andere naar Montpellier. Ik begon er niet over, maar zoon wilde  graag Lenin zien. En ik wilde eigenlijk wel even checken of ik in september de goede Lenin onder het plastic had herkend. Dat bleek gelukkig te kloppen.



Toch was het geen Lenin zoals ik Lenin ken. Hij is te dun, te petiterig. Te Frans.

Kijk, zo ken ik hem.