Gisteren hebben we onze Duitse correspondents uitgezwaaid. Er waren er acht in Mirande, en twee daarvan logeerden 10 dagen bij ons. Allebei 14 jaar en behoorlijk goed in Frans. Bij vertrek stonden alle meisjes, Duits en Frans, te huilen. De jongens hadden volgens dochter ook rode ogen, en eentje haastte zich na het zwaaien om die reden (volgens dezelfde bron) meteen naar de wc. Ik vond het zelf trouwens ook moeilijk het droog te houden, kijkend naar al die betraande gezichten.
Duitse scholieren moeten veel over Duitslands verleden leren, lezen en bespreken. De oorlog, natuurlijk, en alles wat daarmee samen hangt. Die Welle, voor mijn kinderen gewoon een interessante film, is voor hen verplichte stof. De val van de Muur, die voor deze kinders toch ook al geschiedenis is: gesneden koek. Misschien verbaasde het me daarom zo, dat ze nooit van Derrick gehoord hadden. Derrick is hier nog bijna dagelijks op televisie. Niet op prime time, dat nou ook weer niet, maar ergens rond een uur of twee 's middags. Mijn hardhorende buurman kijkt er vaak naar, ik hoor regelmatig een overigens Franssprekend Derrick uit zijn ramen schallen. Toen ik dacht daar een leuke opmerking over te maken, keken de correspondents mij glazig aan. Derrick, Harry, Horst Tappert? Ze hadden geen idee.
De generatiekloof zit soms daar waar je hem niet verwacht.
