Onlangs was het eindelijk zo ver: Toy Story 3 was ook in de plaatselijke bioscoop te zien. Ik ben een grote fan van Toy Story. Van alle films die ik met mijn kinderen gezien heb, staan Toy Story 1 en 2 op eenzame hoogte naast elkaar. Deel drie is daar nu naast komen staan. Ik heb gehuild van het lachen en gehuild tout court, want ik huil vrij makkelijk om films (en boeken) en heb het opgegeven me daar tegen te verzetten. Dat werd nog makkelijker toen zoon een paar jaar terug, kijkend naar mijn betraande gezicht aan het eind van Brokeback Mountain, jaloers verzuchtte: ‘Ik wou dat ik kon huilen om een film’. Waarom had ik me al die jaren naar de wc gehaast aan het eind van elk mooi verhaal?
Ik ben beslist niet de enige Toy Story-fan; de film kreeg bijvoorbeeld vijf sterren van Coen van Zwol in de NRC. Gaat dat zien, met of zonder kinderen en wellicht een beetje geloof in het feit dat speelgoed leeft. Na de film keek ik even naar Titia, de trol die me al sinds mijn tweede levensjaar gezelschap houdt. Zou hij (mijn Titia is een jongen) het misschien toch gezelliger vinden met meer speelgoed om zich heen, ’s nachts als ik slaap?
