Eén van onze parttime dorpsbewoners komt oorspronkelijk uit Australië. Vorig jaar liet hij vol trots zijn grasmaaier zien, die hij speciaal met wat ander onmisbaar huisraad uit Australië had laten verschepen. We waren verbaasd: zo'n oud zwaar ding helemaal over laten komen uit Australië... In Europa hebben we toch ook grasmaaiers.Inmiddels begrijp ik Jacks geste beter.
Er zijn veel grasmaaiers op de wereld. Hele verschillende ook. Groene, rode en oranje bijvoorbeeld, dingen waar je op kunt zitten of waar je juist achteraan loopt, dingen met een snoer eraan of een tankje erop. Eén ding hebben ze allemaal gemeen: ze gaan altijd kapot. Minstens één keer per seizoen - terwijl het grasmaaiseizoen vrij kort is -, vaak ook twee keer. Daarom heb ik een enorme hekel aan grasmaaiers, grasmaaien, en aan grasmaaimachineverkopers, grasmaaimachinereparateurs en grasmaaimachinefabrikanten.
Het is één grote samenzwering die er op gericht is zoveel mogelijk grasmaaiers te verkopen. Grasmaaiers met overbodige veiligheidssystemen en onvindbare schroeven, bouten en moeren om het zelf sleutelen zo moeilijk mogelijk te maken, grasmaaiers met steeds meer toeters en bellen die steeds meer geld kosten en ondertussen het enige ding waarvoor ze gemaakt zijn (voor alle duidelijkheid: dat is grasmaaien) niet kunnen.
Jack z'n maaier is van vòòr de Grote Grasmaaiersamenzwering. Gisteren mocht ik hem lenen. Toen was grasmaaien een héél klein beetje leuk.
