Zdrastvoetje, zei de postbode vanmorgen, kak dela ? Waarna hij, ook in het Russisch, begon te tellen. Net toen ik me begon af te vragen of ik de rest van de dag naar een tellende postbode zou moeten luisteren, hield hij op, bij 24 om precies te zijn. Het aangetekende stuk had hij nog steeds vast, in zijn andere hand hield hij een stapel volgekrabbelde velletjes fonetisch Russisch, waaruit hij nu ijverig begon te citeren. Ik probeerde te zien van wie het poststuk kwam, terwijl ik ondertussen automatisch (de juf in mij is nooit ver) zijn uitspraak verbeterde.
Inderdaad, de postbode (overigens de opvolger van Yves, want die is inmiddels met pensioen) had me net voor onze paasvakantie verteld dat hij in juni een paar weken naar Sint Petersburg zou gaan. Toen ik zei dat ik er meer dan eens geweest was en trouwens ook Russisch sprak, raakte hij geheel over zijn toeren. Ik beloofde hem dus een paar lessen Russisch in ruil voor een mooie fles armagnac, maar inmiddels was me dat weer ontschoten. Dat kwam niet door de armagnac, want die moet ik nog krijgen.
In de tussentijd heeft de facteur zelf al wat Russisch geleerd via internet, wat hij duidelijk wilde laten merken. ’s Nachts werd hij regelmatig wakker, vertelde hij terwijl hij me eindelijk het aangetekende stuk overhandigde (slechts een nieuw chequeboekje), Russische woorden mompelend.
Ik beloof hem een cassette met Russische liedjes voor in zijn postauto, als semi-permanent taalbad. Binnenkort komt-ie langs voor zijn eerste echte les.
