dinsdag 23 februari 2010

Coco en Igor


Onlangs zagen zoon en ik Coco en Igor, een film over de relatie die Coco Chanel en Igor Stravinsky waarschijnlijk nooit hadden. Zoon wilde de film zien omdat het de nieuwste film van Jan Kounen is, en daar is hij fan van. Kounen verfilmde namelijk 99 francs, een roman van Fréderic Beigbeder, en daar is hij ook fan van. Ik ging mee vanwege de Russische connectie. Dat Kounen in Utrecht geboren is ontdekten we pas later. De film is gebaseerd op de roman van Chris Greenhalgh, leraar Engels te Sevenoaks. Daar hebben we beiden verder niks mee.

Ik ging met gemengde gevoelens, wat vooral kwam omdat de laatste film die we en famille zagen – Persécution – bepaald geen feest was. De eerste 10 minuten keken we nog in blijde afwachting, daarna vroeg ik me een minuut of 20 af of de film intellectueel te hoog gegrepen was aangezien ik het lijden van de hoofdpersonen niet kon vatten, en daarna heb ik me een uur zitten ergeren aan het gehuil en het zelfmedelijden, waar eigenlijk weinig aan te vatten was. Waar is de tijd gebleven dat we samen naar Toy Story gingen?

De openingsbeelden – van de eerste opvoering van Le sacre du printemps – waren mooi. En Diaghilev lijkt op Diaghilev en spreekt écht Russisch. Stravinsky – gespeeld door Mads Mikkelsen – had wel een flink accent, maar hield het meestal bij da en njet. Met Coco sprak hij Frans. Hun relatie loopt stuk als hij haar zegt dat ze slechts een “vendeuse des tissus” is, een stofjesverkoopster. Lullige opmerking, maar ik vond 'm in de film toch al niet zo sympathiek. Coco trouwens ook niet. Het was allemaal erg esthetisch verantwoord. Het huis van Coco is tot en met de deurklink geheel art deco en zwart-wit, en als Coco en Igor het doen op de pianokruk gaat haar stijlvolle Chanelcreatie niet uit. En hoe ze haar no. 5 creëert had meer weg van een Chanelreclame. Coco wordt niet voor niks door Anna Monglalis – hét gezicht van Chanel – gespeeld.

Zoon was het op al deze punten niet met me eens. Dat Coco en Igor het in het echt waarschijnlijk nooit met elkaar gedaan hebben vond hij ook geen probleem. 'Het is toch een film,' zei hij licht geïrriteerd toen we terugreden. Waarom dan zoiets verzinnen als je de rest zo waarheidsgetrouw brengt, vroeg ik me nu in stilte af. Omdat je met een film over een oppervlakkige vriendschap minder publiek trekt natuurlijk. Alleen een trouwe fan en een Ruslandfanaat, dat schiet niet op.