Ik kan, gezien mijn nationaliteit en leeftijd, geen Frans ambtenaar worden. Dat ambieerde ik ook niet, tot ik bedacht dat ik hier ook docente Russisch zou kunnen worden. En docenten zijn, tenzij ze op een privéschool werken, ambtenaar. Om docente te worden, moet ik een concours doen, of afleggen, ik weet eigenlijk niet welk werkwoord hier past.
Ik schreef me daarvoor in, want dat kon zomaar, on line. Helaas, ontdekte ik later, slaagt nog geen 5%, heb je er nog niet per se een baan mee en ten derde, áls je slaagt en áls er een post is, dan kan die ook in pak-‘m-beet Lille zijn en dat is een flink eind forenzen voor mij.
Het concours vindt in juni plaats, maar afgelopen december was mijn financiële situatie – ondanks al die geweldig leuke dingen die ik doe en schrijf – zodanig dat meer werk eigenlijk wel urgent werd. (Dit wordt ook wel omschreven als “ik was toe aan een nieuwe uitdaging”).
Christine, werkzaam in het onderwijs, kwam met het geniale idee me aan te melden als invaldocente - dat kon zonder concours. Zou ik geen fonctionnaire mee worden, maar vooruit. Probleem was het kleine aantal scholen dat Russisch doceert in de Midi-Pyrenées en de blijkbaar ijzersterke gezondheid van de docenten, want vervangers worden er nooit gezocht. ‘Maar,’ zei Christine, ‘in deze rurale regio zit men te springen om docenten Engels, en jij kunt hartstikke goed Engels’.
‘Nou,’ mompelde ik bescheiden, en toen dacht ik aan de jeugd, waarvan een groot deel zich ook na vijf jaar Engels nog niet accentloos kan voorstellen en besloot dat ik de Gasconse jeugd moest redden van een linguistische ondergang in deze snel globaliserende wereld. Ik had geen nieuwe uitdaging gevonden; ik had een roeping.
Stap één was verrassend snel gezet, wederom via internet. Een universitair diploma voor Russisch zou, zo begreep ik, voldoende zijn om me tevens voor Engels aan te melden. Het diploma laat zien dat je enkele hersens hebt (of althans had ten tijde van je studie); de beheersing van het Engels was ook anderszins te bewijzen.
De tweede verrassing was de snelle reactie van de Académie de Toulouse (de regionale afdeling van het Franse Ministerie van Onderwijs): ze stuurden binnen enkele dagen een formulier op, plus een lijst benodigde documenten. Ik copieerde me suf, vulde het formulier in mijn netste handschrift en met mijn duurste vulpen in, en met hulp van Christine maakte ik mijn CV nóg mooier en schreef ik een prachtige lettre de motivation.
En toen bleef het stil.
Wordt vervolgd
Op de foto: het T-shirt van dorpsgenoot Robert, muziekleraar te Marciac, en (dus) ambtenaar.
