zaterdag 23 januari 2010

levercrisis


Elk volk heeft zijn eigen ziektes. Zo kunnen Russen vreselijke last hebben van magnetische stormen en ander onzichtbaar meteorologisch onheil. Symptonen: hoofdpijn en vermoeidheid. Volgens mij is het wat de Fransen kort en bondig la flème noemen: gewoon geen zin, maar misschien ben ik ongevoelig voor magnetische stormen.

Fransen, vooral Franse kinderen, kunnen mal au coeur hebben, wat geen hartezeer of zielepijn is, maar misselijkheid. Een mooie benaming voor een gewoon probleem.
Het Franse volk kan echter ook, en als enige volk ter wereld, het slachtoffer worden van een crise de foie. Letterlijk betekent dat een levercrisis. De symptonen: misselijkheid, soms ook overgeven, hoofd- en buikpijn. Geen koorts. Komt vaak voor na avonden waar meer gegeten en gedronken is dan strikt noodzakelijk. Crise de foie klinkt beter dan “ik heb een kater want ik heb gisteren ongegeneerd zitten zuipen en schransen”. Dat laatste is een kwestie van eigen schuld, de prijs die je betaalt voor een dolle avond, terwijl je bij een crise de foie gauw denkt aan ziekenhuisopnames, zware medicijnen en rust, welverdiende rust.

Een zelfbeheersingscrisis zou, als je het dan toch een mooie naam wil geven, beter gekozen zijn. Het moge duidelijk zijn dat er na onze repas d’épiphanie enkele slachtoffers waren.