zaterdag 25 december 2010

wit


Ik denk altijd tijd voor van alles te hebben in Nederland, maar dat is niet waar. Het was deze keer ook iets lastiger er te komen, en zich verplaatsen van a naar b valt ook niet mee. Maar er is wel tijd voor de sneeuw.

vrijdag 17 december 2010

La France de Depardon

Ik schreef al eens eerder over Raymond Depardon, fotograaf en filmmaker. Voor wie nog voor 9 januari 2011 in Parijs is, is de tentoonstelling van 'zijn' Frankrijk, La France de Raymond Depardon dus, ook een aanrader.
De afgelopen jaren reisde Depardon met een camper en een heel grote, ouderwets aandoende camera - zo'n ding op een poot, waarbij je nog een doek over je hoofd doet -, door Frankrijk. Niet non-stop, want hij had ook andere dingen te doen, maar in periodes van enkele weken tot maanden. En hij fotografeerde het gewone, niet-toeristische Frankrijk, van noord naar zuid en van oost naar west. Bij de tentoonstelling zijn al zijn schriftjes met aantekeningen en gevolgde routes te vinden.
Maar het mooist zijn natuurlijk de foto's, die door die ouderwetse camera ook op groot formaat haarscherp zijn. Geen mooie landschappen, pittoreske dorpjes of oude boerderijen, maar gewone huizen, winkels, straten en een enkele voorbijganger. Ook al toont hij het gewone, rommelige en soms wat smoezelige Frankrijk, de expositie is prachtig. Misschien ook wel omdat rommelig en smoezelig prachtig kan zijn.

zondag 12 december 2010

Pirosmani

In Parijs ook Georgisch gegeten, in een heel klein restaurantje, waar het design duidelijk niet op de eerste plaats kwam. Lekker was het wel, en ze hadden een mooie copie van een van Pirosmani's eet-schilderijen in de zaak hangen, toevallig net boven onze tafel. De enige andere decoratie was een grote spiegel. Georgië is een mooi land waar ze heerlijk eten maken en prachtig zingen, en waar niet alleen Stalin, maar ook Pirosmani werd geboren.

Voor wie het toevallig niet weet: Niko Pirosmani (voluit Pirosmanashvili) was een Georgisch kunstenaar, geboren in 1862 en overleden in 1918. In het Georgisch ziet zijn naam er zo uit: ნიკო ფიროსმანაშვილი. Dat kan ik ook niet lezen, maar mooi is het wel. 
Pirosmani was een autodidact die zijn brood vooral verdiende met het schilderen van uithangborden voor winkels, café's en restaurants. Zijn brood verdienen is bijna letterlijk op te vatten, aangezien hij die borden vaak schilderde in ruil voor kost en inwoning, en een glaasje erbij.

Hij werd gewaardeerd door zijn stadgenoten - hij leefde in Tiflis, nu Tblisi, de hoofdstad van Georgië - en ook door de Russische avantgarde, die in hem zag wat de Franse avantgarde in le douanier Rousseau zag: een pure kunstenaar.
Zoals het pure kunstenaars wel vaker vergaat, stierf Pirosmani arm en eenzaam. Maar hij is niet vergeten; google alleen zijn naam maar eens.

vrijdag 10 december 2010

Echt hema!

Ik was dus in Parijs en kon het niet laten even naar de Hema te gaan. Ze hebben net een filiaal in het centrum geopend; in Créteil zaten ze al.
Het was niet zo groot als de doorsnee Nederlandse Hema, en ze hadden geen pepernoten, marsepein, chocoladeletters of hemaworsten, maar wel de "bekende Nederlandse stripfiguren Jip en Janneke" zoals de meneer, die de hele tijd door de zaak wandelde met een microfoon om het toch al enthousiaste publiek tot meer aankopen te bewegen, vertelde.Ik heb een notitieblok met heerlijke doodgewone lijntjes aangeschaft voor een heerlijk doodgewone hemaprijs. Wat een feest.

Later waren we ook nog in de "concept store" Merci. Een concept store is gewoon een warenhuis als je het mij vraagt (maar over dit soort zaken wordt mijn mening zelden gevraagd), zij het dat men heeft gekozen voor één bepaalde stijl (ofwel: concept) voor alle producten. In praktijk betekent dat, dat je in een concept store 165 € voor een wel aardig T-shirtje moet betalen, en 15 € voor een draagtas die maar kort mee zal gaan als je hem gebruikt voor hetgeen hij bedoeld is, namelijk boodschappen dragen, en die in net iets andere vorm één euro kost bij Shopi.
Toch was het ook in de concept store opvallend druk. Waar halen al die mensen toch het geld vandaan? En hebben zij dan niet het gevoel verschrikkelijk belazerd te worden?

dinsdag 7 december 2010

phonard 2

Ik heb wat voorstellen ontvangen voor een Nederlandse variant van de phonard: de mobielaso of - korte variant - mobaso, de reeks belpapegaai, belgorilla, belneuroot, beletter (die moest ik een paar keer lezen voor ik de klemtoon goed legde), beltetter, mobieldebiel en draadloosgozer, en via nederlanders.fr ook nog de broekzakbeller en de mobileverslaafde, maar ik meen dat dat bestaande uitdrukkingen zijn.
Voortbordurend op de beltetter is een teletetter is misschien ook wel wat. Een soort teletubbie, maar dan erger. 
 
Omdat Sinterklaas nog maar net voorbij is, ook een plaatje van een Franse Sinterklaas, gevonden in Parijs waar ik afgelopen weekend was. De achterkant is nogal vergeeld, dus ik vermoed dat deze ansicht al jarenlang rond 5 december uit een la werd gevist en neergezet. Maar nu is-ie dan eindelijk verkocht.
Met een volledig rode jurk ziet de goedheiligman er toch heel anders uit. Overigens wordt Sinterklaas hier in het zuiden helemaal niet gevierd, maar in het noorden krijgt hij nog wel eens een beetje aandacht.

donderdag 2 december 2010

phonard

Elk jaar wordt er - zo leerde ik gisteren - in Le Havre het XYZ-Festival voor nieuwe woorden en geluiden gehouden, ofwel XYZ. Le festival du son et du mot nouveau. Elk jaar wordt daar ook het beste nieuwe woord bekroond.

Dit jaar was dat phonard, een samentrekking van téléphone en connard (etterbak). Volgens Eric Donfu, organisator van het festival is "phonard [est] une insulte à l'adresse d'une personne utilisant abusivement son téléphone portable", een term dus voor eikels (m/v) die op de verkeerde plaats te luidruchtig mobiel zitten te bellen.

Ik vind het een mooie vondst en vraag me sinds gisteren af of we in het Nederlands er ook een woord voor hebben, zo ja, welk en zo nee, welk woord ik zou kunnen uitvinden. Ik kom alleen maar op bellul, maar dat is te mannelijk. Mocht iemand een suggestie hebben...

dinsdag 30 november 2010

De gelekte keizer

Van de ongeveer 250.000 Amerikaanse ambstberichten die wikileaks publiceerde, kreeg één bericht hier gisteren extra aandacht: dat de Amerikanen president Sarkozy een autoritair mannetje vonden en hem vergeleken met de naakte keizer van Andersen. Ik begrijp dat een diplomaat deze visie niet in een officieel gesprek naar voren brengt; heel verrassend is hij echter ook niet. Sarkozy is een autoritair mannetje, al wordt hij hier eerder met Napoleon, dan met de naakte keizer vergeleken. 

'De nieuwe kleren van de keizer' is een van mijn favoriete sprookjes. Heerlijk hoe die hypocriete opschepper op zijn nummer wordt gezet. Mijn kinderen luisterden er vroeger ook graag naar. Een koning in zijn blootje, wat een domoor!
Is Sarkozy een blote keizer? Het sprookje gaat over meegaan met de massa (van zijn dienaren), oplichterij (van de kleermakers), schone schijn en zelfverheerlijking (van de keizer) en ja, dan heeft die anonieme Amerikaanse diplomaat misschien wel gelijk. 

maandag 29 november 2010

Andere portretten

Een heel ander Russisch plaatje zag ik toevallig in Le Figaro.
In Hongarije worden op 6 december meer dan 200 van dit soort objecten geveild, verzameld in pakhuizen en ministeries "waar zij de afgelopen twintig jaar stof hebben verzameld", zo citeert Trouw (die er geen plaatje bij plaatste) de politicus Bence Retvari. "De staat wil deze communistische relieken niet meer."

Wie er wel zo'n reliek wil, moet zich naar Boedapest haasten. De opbrengst komt ten goede aan de slachtoffers van de slibramp.

vrijdag 19 november 2010

Meisjes


Ik kan er niet genoeg van krijgen, van de foto's uit het archief van Sergei Prokudin-Gorski. Prokudin-Gorski was niet alleen fotograaf, maar ook uitvinder en chemicus. Door negatieven met rood, groen en blauw licht te bewerken werd hij een van de uitvinders van de kleurenfotografie.
In 1909 ging hij in opdracht van tsaar Nicolaas Rusland fotograferen. Een stoomschip, een treinwagon met donkere kamer en een Ford stonden hem onder andere ter beschikking om door het land te reizen. Deze meisjes fotografeerde hij toen ook, zo'n 100 jaar geleden.

Blijkbaar zijn mijn hersenen zo geconditioneerd, dat ik bij zwart-wit of sepia denk aan oud en voorbij, en bij kleur dat het ook gisteren had kunnen zijn. Zelfs als ze kleding aan hebben die inmiddels niet meer dagelijks gedragen wordt. Ze doen me denken aan prachtige, maar treurige Russische liedjes, over meisjes die uitgehuwelijkt gaan worden. Treurliederen die op de eerste dag van de huwelijksfestiviteiten gezongen werden; op dag twee kwamen de vrolijke liedjes.
Afgaand op de hoofddoeken is alleen de middelste nog ongehuwd.

Prokudin-Gorski verliet Rusland na de revolutie, met medeneming van 2300 negatieven. Ze kwamen uiteindelijk terecht in de Library of Congress in Washington die ze inmiddels on line heeft gezet (hier bijvoorbeeld). Hoe het met de geportreteerden afliep vind je er niet. Zo hoort het ook. Ze hadden er tenslotte ook gisteren kunnen staan.

maandag 15 november 2010

Stoelendans

Chaises musicales, hoor en lees ik sinds gisteren om de haverklap. Stoelendans betekent dat; ik was het woord bijna vergeten nu mijn kinderen de kinderfeestjesleeftijd voorbij zijn. Het is een populairdere benaming voor de remaniement, en niet onterecht, al ontbreken muziek en gedans. Wat volgens mij ook nooit gebeurt bij een stoelendans, is dat er in één keer zeven stoelen worden weggehaald, zoals bij deze ministeriële dans.
Een echte stoelendans biedt toch meer houvast dan een remaniement.

zaterdag 13 november 2010

Herschikken

Nog zo'n woord is remaniement. "Herschikking", zegt Google traduction, maar daar moet ik ook niet op vertrouwen. Van Dale noemt het onder andere wijziging en reorganisatie.
President Sarkozy had het al in juni over le remaniement van het kabinet en het schijnt nu echt bijna te gaan gebeuren. Sterker nog, het is aan het gebeuren, want vandaag, ja, zaterdag (de president rust nooit), heeft eerste minister François Fillon het ontslag ingediend van de refering. Gelukkig maar, want er werd al maanden gespeculeerd over wie er misschien gaat en wie er zou mogen blijven en dat ging niet alleen mij, maar ook een heleboel Fransen steeds meer irriteren.
Is er niet wat interessanters te melden? Nee? Meldt dan niks zou ik zeggen.

Wat ik niet begrijp is waarom zo ongeveer jaarlijks de boel geremanieerd dient te worden. Zijn die ministers net een beetje ingewerkt, kunnen ze al weer vertrekken. De braafste kinderen van de klas krijgen dan een prestigieuzer ministerie onder hun hoede, de middenmoot misschien iets onpopulairs, en de lastposten mogen het ergens anders gaan proberen. Het doet me denken aan een schoolklasje, waar de leerlingen niet weten of ze een 17/20 of een 10/20 krijgen, noch waarom eigenlijk precies.
Doen ze dan nog wel wat, als ze vermoeden dat ze hun post gaan verliezen? Denkt Sarkozy dat ze het beter gaan doen als de dreiging van een remaniement boven hun hoofd hangt?

Ik weet wel wie ik zou reorganiseren, trouwens.

donderdag 11 november 2010

11 november

11 november is een datum die ik van huis uit associeer met carnaval (de raad van elf die bijeenkomt) en Sint Maarten. Mijn kinderen associeren het met de Eerste Wereldoorlog en een vrije dag.
Op 11 november viert men de Armistice, dat wil zeggen het einde van die gruwelijke oorlog met bijna 9 miljoen doden en een hele reeks negatieve gevolgen wereldwijd.

Het is natuurlijk mooi dat al die mensen nog steeds herdacht worden. Ik ben ook meerdere malen naar het plaatselijke Monument aux morts gegaan. De eerste keer leek dat overigens meer op een fragment uit een Franse komedie, toen uit de eenvoudige cassetterecorder niet de Marseillaise, maar een of andere discodreun kwam en er ook na terugspoelen en omdraaien niets anders kwam.



Op een 11 november een paar jaar geleden was het opeens over. De burgemeester las de namen voor op ons plaatselijke monument (een eenvoudig kruis), en na elke naam werden de aanwezigen geacht "Mort pour la France!" te roepen. Dat lukte me niet. Ik wil ze met liefde herdenken, maar dat ze voor Frankrijk (of voor welk ander land ook) en dus voor een hoog en nobel doel gestorven zijn, dat krijg ik niet over mijn lippen. 

Het spijt me jongens, maar dan denk ik liever in mijn eentje aan jullie.

maandag 8 november 2010

Narrenschip

Een oud-collega van mij is nar. Dat was hij nog niet toen we collega waren, althans niet fulltime, maar inmiddels reist hij al zo'n 20 jaar met zijn narrenschip over de wereldzeeën. Toen hij in 1989 dat narrenschip kocht en haar de Azart doopte, zei hij dat er ooit een tram door Amsterdam zou rijden met als eindpunt Azartplein. Ha ha, zeiden wij. Nu rijdt tramlijn 10 door Amsterdam met als eindpunt het Azartplein. Het heeft me geleerd dat je niet te snel haha moet zeggen als iets je onmogelijk lijkt. Als ik in Amsterdam ben neem ik graag lijn 10, als een soort eerbetoon aan de droom van een nar.

We gingen dus naar de Azart - narrenschip, zottenschuyt, ship of fools, nef des fous (zie ook hier) - die momenteel in dat Port Saint Louis ligt.
Ik was al lang niet op de Azart geweest en had August, nar en inmiddels ook kapitein, al evenlang niet gezien. Maar sommige dingen en mensen en de sfeer die erbij hoort blijven gelukkig vertrouwd, hoeveel er verder misschien ook verandert.
Een rondvarend narrenschip als één van de vaste punten in het leven; het lijkt misschien met elkaar in tegenspraak, maar het kan.

donderdag 4 november 2010

Hoe mooi lelijk is

We gingen dus even op pad, kinders en ik. Het was herfstvakantie, en met de benzine leek (en bleek) het in onze hoek eigenlijk wel mee te vallen.
Naar Montpellier, waar we echt niet alleen Lenin hebben bekeken, maar ook het oude centrum en de nieuwe wijk Antigone daar vlakbij. Indrukwekkend, ik begrijp nu waarom Montpellier een van de snelgroeiendste steden, of misschien wel dé snelgroeiendste stad, van Frankrijk is: mooi, ruim, zonnig, gezellig, en de Middellandse Zee ook nog eens binnen handbereik.


Door naar Aigues Mortes en de Camargue, waar inderdaad witte paarden, zwarte stieren en roze flamingo's wild stonden (ik wilde "rondliepen" schrijven, maar ze bewogen eigenlijk niet).

Ons hoofddoel was Port Saint Louis, wat klinkt als een pittoresk havenstadje maar dat niet is. Marseille is niet meer ver, en de grote zeehaven van Marseille al helemaal niet, noch de industrie en rookpluimen die daar bijhoren. Maar mooi hoor, lelijk kan zo mooi zijn. Ik vond het eigenlijk mooier dan de toeristische trekpleister Aigues Mortes. En je komt een stuk minder toeristen tegen.

maandag 1 november 2010

Nog één keer

Het is herfstvakantie en we gingen onder andere naar Montpellier. Ik begon er niet over, maar zoon wilde  graag Lenin zien. En ik wilde eigenlijk wel even checken of ik in september de goede Lenin onder het plastic had herkend. Dat bleek gelukkig te kloppen.



Toch was het geen Lenin zoals ik Lenin ken. Hij is te dun, te petiterig. Te Frans.

Kijk, zo ken ik hem.

zaterdag 30 oktober 2010

lapsus

Er zijn van die woorden die uit het niets lijken op te duiken en dan niet meer weg te slaan zijn uit het dagelijks leven. Of, meer waarschijnlijk, worden ze altijd al in normale hoeveelheden gebruikt, maar dringen ze op een gegeven moment tot mijn hersenen door. 
Zo hoorde ik vorig jaar om de haverklap het woord anodin. La grippe A H1N1 n'est pas une maladie anodine... vertelde een campagne van het ministerie van volksgezondheid ons meerdere malen per dag op radio en televisie. Ook andere zaken bleken opeens al dan niet anodin(e) te zijn, dat wil zeggen onschuldig, onbeduidend, onschadelijk en nog wat on-dingen volgens mijn van Dale.

De laatste weken hoor ik steeds het woord lapsus. De betekenis kon ik wel raden, aangezien er meteen voorbeelden bij werden gegeven. Eerst hadden we de lapsus van Rachida Dati (voormalig minister van Justitie, nu o.a. lid van het Europees parlement), die in een verhaal over de economie het woord inflation wel heel erg als fellation deed klinken. Een fellation die ook nog eens 'quasi-nulle' was.
Onlangs had Brice Hortefeux (Binnenlandse Zaken) het over empreintes génitales, terwijl hij empreintes digitales bedoelde. De laatste zijn vingerafdrukken; genitale afdrukken worden zover bekend niet door de politie genomen, al weet je dat soort dingen met Hortefeux niet eens meer zeker. 

Lapsusliefhebbers kunnen verder zelf hun hart ophalen op internet.

maandag 25 oktober 2010

In het harnas

Nadat ik aandacht heb besteed aan zijn Leninbeeld, op dit blog en ook hier, vind ik dat ik ook melding moet maken van zijn overlijden. Gisteren overleed Georges Frêche, 72 jaar oud, aan een hartaanval, terwijl hij  signait un parapheur dan son bureau.
Die parapheur moest ik opzoeken. Een vloeiboek, aldus van Dale. "Een map waarin uitgaande post tussen tabs wordt gelegd en ter ondertekening doorgegeven", legt mijnwoordenboek.nl hierbij gelukkig uit.
"Il est mort debout sur les planches, comme un homme de combat", zegt de vice-president van de regio Languedoc-Rousillon. In het harnas, kortom.
Ik denk dat ook zijn tegenstanders hem zullen missen.

vrijdag 22 oktober 2010

waterbol

Ik kan het niet laten een watertoren die geen toren is te plaatsen. Ik kwam hem toevallig al wandelend tegen.

dinsdag 19 oktober 2010

... en kastelen

De moderne plaatsvervanger van het kasteel is volgens het eerdergenoemde boek de watertoren. Een watertoren heet in het Frans een château d'eau, dus dat is al een stuk kasteliger. Ik vind ze ook mooier dan een graansilo. En opvallender, want ze moesten vanwege hun functie op het hoogste punt van de omgeving gebouwd worden. Daar duiken ze op en weg achter andere heuvels, boomtoppen of maisvelden.
Ze lijken op een vuurtoren, of op een ufo.


De ufo van Duffort

Het baken van Mirande

De vuurtoren van St Martin

De oudste watertorens dateren uit de 19e eeuw, maar in de Gers zijn ze allemaal van recentere datum. Dankzij de watertorens was eind jaren '80 eindelijk elk Frans huishouden te voorzien van stromend water. Nu zijn ze in veel gevallen eigenlijk niet meer nodig; de waterdruk kan op andere manieren geregeld worden. Soms krijgen ze een paar antennes op hun dak, soms worden ze afgebroken. 
Wat moeten dan de kastelen van de 21e eeuw worden?

vrijdag 15 oktober 2010

Forten

Een tijd geleden las ik in een boek over de Gers dat de forten en kastelen van weleer voor een groot deel verdwenen waren, maar dat ze hedendaagse plaatsvervangers hadden. De plaatsvervanger van het fort was de silo.

Zo had ik de silo nog niet bekeken, terwijl er hier toch een flink aantal te bekijken valt. De charme van industrieel erfgoed zie ik nog wel, maar vooral als de boel verlaten en liefst ook vervallen is. De silo's zijn echter nog in vol bedrijf.

Maar ik heb me ervoor opengesteld. Hieronder een rondje silo's - en nog niet eens allemaal - in een straal van zo'n 25 kilometer rondom Mirande. Best mooi, eigenlijk.

Berdoues

Fontrailles

Mirande

Mont de Marrast

St Elix Theux

St Ost

vrijdag 8 oktober 2010

Eerbetoon

Gisteren was het vier jaar geleden dat de Russische journaliste Anna Politkovskaja in Moskou werd doodgeschoten. 7 oktober is toevallig ook de verjaardag van Vladimir Poetin.

Vandaag ging de blog van Michiel Krielaars op de NRC-site over twee verjaarskalenders voor Poetin met zo'n  ontroerende en tegelijk hoopvolle afronding, dat ik iedereen aanraad hier te kijken.

donderdag 7 oktober 2010

Spelling

De oudste zoon van Gabrielle heet Thibaut. Of Tibaud. Of was het nou Tibault?
Ik had het een keer fout geschreven, en toen zei Gabrielle dat je het gewoon schreef zoals je het zei. Wat volgens mij Tibo was, maar zo lag het toch ook weer niet. En sindsdien weet ik dus niet meer of ik het met een "h" had geschreven, en dat-ie weg moest, of misschien juist met een "l" teveel, of wellicht met allebei, of juist geen van beiden, maar met een d die een t moest zijn of, nou ja, zo vaak schrijf ik Ti...eh...dinges ook weer niet.

Een van de eerste dingen die zoon inmiddels al best lang geleden van school meekreeg, was een A4-tje over de klank O, en hoe je die zoal kon schrijven. Ik vond dat zo indrukwekkend, dat ik dat blaadje nog steeds heb. 


Als tien verschillende schrijfwijzes nog altijd de klank "o" opleveren is het natuurlijk niet zo heel verbazingwekkend dat Franse kinderen (en volwassenen) schrijffouten maken. Om nog maar te zwijgen over import-burgers.

Let overigens even op 'un hollandais', helemaal onderaan. De juf had bij dat Hollandse mannetje nog in kleine lettertjes de naam van zoon gezet.

zaterdag 2 oktober 2010

Generatiekloofje

Gisteren hebben we onze Duitse correspondents uitgezwaaid. Er waren er acht in Mirande, en twee daarvan logeerden 10 dagen bij ons. Allebei 14 jaar en behoorlijk goed in Frans. Bij vertrek stonden alle meisjes, Duits en Frans, te huilen. De jongens hadden volgens dochter ook rode ogen, en eentje haastte zich na het zwaaien om die reden (volgens dezelfde bron) meteen naar de wc. Ik vond het zelf trouwens ook moeilijk het droog te houden, kijkend naar al die betraande gezichten.

Duitse scholieren moeten veel over Duitslands verleden leren, lezen en bespreken. De oorlog, natuurlijk, en alles wat daarmee samen hangt. Die Welle, voor mijn kinderen gewoon een interessante film, is voor hen verplichte stof. De val van de Muur, die voor deze kinders toch ook al geschiedenis is: gesneden koek. Misschien verbaasde het me daarom zo, dat ze nooit van Derrick gehoord hadden. Derrick is hier nog bijna dagelijks op televisie. Niet op prime time, dat nou ook weer niet, maar ergens rond een uur of twee 's middags. Mijn hardhorende buurman kijkt er vaak naar, ik hoor regelmatig een overigens Franssprekend Derrick uit zijn ramen schallen. Toen ik dacht daar een leuke opmerking over te maken, keken de correspondents mij glazig aan. Derrick, Harry, Horst Tappert? Ze hadden geen idee.

De generatiekloof zit soms daar waar je hem niet verwacht.

maandag 27 september 2010

Treinen

Gisteren hoorde ik op het radionieuws dat voor het eerst sinds 1914 de trein Moskou - Nice in Nice was gearriveerd. Een reis van 52 uur door 7 landen voor 300 tot 1.200 euro, enkele reis.

Heerlijk lijkt me dat, door al die landen boemelen en dan eindigen in de tweede 'Russische' stad van Frankrijk. Nice heeft een Russische kerk, een Russische begraafplaats en er staan nog diverse villa's van de rijke en/of adelijke Russen van voor de revolutie, waaronder le Château de Valrose van Baron van Derwiess, Russisch spoorwegmagnaat van weleer. En dan heb je ook nog het Chagall museum! En de Middellandse Zee natuurlijk, maar die heeft verder niks Russisch.

Aangezien het voor mij een  beetje om is om via Moskou naar Nice te reizen vanuit de Gers, ligt het trouwens meer voor de hand de reis andersom af te leggen.

vrijdag 24 september 2010

duivenmest

Her en der in het zuidwesten van Frankrijk staan huisjes die een beetje aan dat van Baba Jaga doen denken. Baba Jaga is een Russische heks die in een hut op pootjes woont. Die hut kan vrij makkelijk van plaats veranderen, iets wat de Franse gebouwtjes - ook al hebben ze ook pootjes - niet kunnen. Ze staan soms al honderden jaren op dezelfde plek.

Pigeonniers heten ze. Duiventil, vertaalt van Dale, en het kan ook nog zolderwoning of engelenbak betekenen. Ik heb pas onlangs ontdekt waarom ze ooit in zulke grote getale gebouwd zijn; ik dacht altijd dat het gewoon een enigszins frivool duivenonderdak was.

De duiven hadden er inderdaad een mooi onderdak, één- of tweehoog, maar doordat ze tegelijkertijd de benedenboel onderpoepten, zorgden ze tevens voor de productie van stikstofrijke mest, die colombine werd genoemd.  Handig vind ik dat, zo'n duivenstal. Multifunctioneel en nog mooi ook.

Hij stond op pootjes, zodat roofdieren niet makkelijk binnen konden dringen. De eigenaren konden er natuurlijk wel in. Dat die regelmatig een duifje opaten spreekt voor zich.


Met de opkomst van allerlei kunstmesten raakten de pigeonniers in verval. Tegenwoordig worden ze met diverse subsidies weer opgeknapt.
Maar ze kunnen nog steeds niet lopen.

vrijdag 17 september 2010

een goed tomatenjaar

Even dacht ik dat het was omdat ik zo vreselijk leuk en aardig ben, maar toen ik voor de vijfde keer binnen enkele dagen een zak tomaten kreeg aangeboden en bovendien de wanhopige blik in de ogen van de schenker zag, begreep ik dat het een te goed tomatenjaar was. Aan mijn eigen plantjes had ik dat niet gemerkt.

De foto is echt van vandaag; tot op heden heb ik vier tomaten geoogst.
Zo kun je tijdens een kort moment van tomaten-in-ontvangst-nemen een hoop te verwerken krijgen: je kunt geen tomaten kweken zoals andere mensen dat kunnen, en je bent niet vreselijk leuk en aardig, maar gewoon een tomatendumppersoon.
Nu moet ik al die gul geschonken tomaten ook nog gaan inmaken.

dinsdag 14 september 2010

Kadootje

Vermoedelijk zijn er aardig wat mensen die ergens achter in de kast een melkkannetje, vaas of zoutvaatje hebben staan dat ze ooit cadeau hebben gekregen, en dat ze alleen tevoorschijn halen als de schenker op bezoek komt. Je hebt destijds niet durven zeggen dat je het niet zo mooi vond, misschien zelfs beweerd dat je het prachtig en praktisch vond, en nu zit je er mee.

Ik moet daar altijd aan denken bij de Russisch-Georgische kunstenaar Zoerab Tsereteli. Tsereteli geeft ook lelijke kadootjes. Het lastige is dat het in zijn geval loodzware beeldhouwwerken betreft, en zoiets zet je niet even in de kast tussen het zoutvaatje en die smakeloze vaas.


In Rusland, en vooral in Moskou, staan een hoop beelden van Tsereteli, waaronder de schrikbarend lelijke Peter de Grote. (Ik ben niet de enige die het lelijk vind, kijk hier maar eens).Tsereteli's verweer tegen de kritiek, die ook hem niet kon ontgaan, was dat er aanvankelijk ook veel kritiek was op de Eiffeltoren. 

New Jersey kreeg een oog met traan (een 'stenen clitoris' noemt Coen van Zwol het in bovengenoemde link), waartegen ter plaatse een grote protestbeweging op gang kwam, terwijl met zijn beeld van Columbus (kadootje aan de VS) tijden geleurd is, tot het uiteindelijk weer terug kwam in Rusland alwaar Columbus' hoofd vervangen zou zijn door dat van Peter de Grote en zo een plekje vond in Moskou.

En nu heeft Tsereteli met een cadeau aangeklopt in Condom, hier in de Gers. Ik was daar niet bij, natuurlijk niet, anders had ik nog kunnen roepen 'Pas op! Niet open doen! Het is Tsereteli met een kadootje!'
Het is niet eens de eerste keer dat Tsereteli iets aan Frankrijk schenkt; er staat bijvoorbeeld een buste van Balzac van zijn hand in Cap d'Agde, een beeld van paus Johannes Paulus in Ploërmel en in Moskou, voor hotel Kosmos, staat een gouden de Gaulle. De Franse staat was dus in principe gewaarschuwd.

Deze keer betreft het een beeldengroep (gewicht: 5,5 ton) van de drie musketiers, en de gelukkige ontvanger was Aymeri de Montesquiou, verre nazaat van musketier d'Artagnan en tevens senateur. Geen domme man, die de Montesquiou, want hij schonk het beeld op zijn beurt aan de stad Condom die er een plaatsje voor moest zien te vinden.

Het is vorige week onthuld. Ik moet er nog naar gaan kijken, misschien.

zaterdag 11 september 2010

de stralende toekomst

Onlangs was ik in Montpellier. Kort daarvoor had ik gelezen over een reeks standbeelden die Georges Frêche, voorzitter van de agglomeratie Montpellier en een vrij controversieel persoon, daar had laten neerzetten.
Het gaat om vijf "grote mannen van de 20e eeuw", die begin volgend jaar door nog vijf mannen (m/v; Golda Meïr zit daar ook bij) gevolgd zullen worden.
Het kreeg nogal wat aandacht in de Franse pers, want het gaat om Georges Frêche, ze kostten bijna twee ton per stuk en één van die grote vijf is Lenin. (De overigen zijn Jaurès, Churchill, de Gaulle en Roosevelt.)
Lenin is, aldus Frêche, "l'homme qui a changé la face du monde au XXe siècle."
Bij de volgende vijf zit ook Mao, en daarna, heeft Frêche vorige week aangekondigd, wil hij ook nog een beeld van Stalin bestellen. Maar zover is het nog niet.

Lenin in zonnig Montpellier, dat wilde ik wel eens zien. In Rusland zie je 'm tenslotte steeds minder, en ook minder zonnig. En aangezien ik er als veredeld chauffeur was met teveel vrije tijd, kon dat makkelijk. Ze staan niet in het hart van Montpellier, de grote mannen, maar in de nieuwe wijk Odysseum, waar behalve het beginpunt van de nieuwe tramlijn veel grote winkels, grote flats, grote bioscopen en grote cafés zijn, dus dat paste leuk. De beelden zelf waren echter niet heel groot en bovendien bleken ze wel neergezet, maar nog niet onthuld. Of misschien wel onthuld, maar toen weer ingepakt.

Het hele grotemannenplein is namelijk nog  niet af, je kon er alleen door een hekwerk naar kijken. Wie er verder waar stond onder het plastic weet ik niet, maar Lenin herkende ik meteen. De avondzon scheen door het plastic heen en zo zag ik zijn opgeheven arm, die ons zelfs onder plastic en tenmidden van verderfelijke kapitalistische nieuwbouw nog altijd de weg naar de stralende toekomst probeert te wijzen.

donderdag 9 september 2010

staken

Er wordt - dit is niet bepaald nieuws - in Frankrijk nogal eens gestaakt. Het duurde even voor ik begreep dat dat niet kwam omdat de vakbonden zo sterk zijn, maar juist omdat ze niet zo sterk zijn. In noorderlijker Europa wordt er eerder en meer onderhandeld tussen werkgevers, werknemers, regeringen en vakbonden dan hier, waardoor men hier (nog) sterker het gevoel heeft dat er niet naar hem of haar geluisterd wordt en de boodschap slechts stakend en demonstrerend overgebracht kan worden.

Als je in het onderwijs of het openbaar vervoer werkzaam bent valt zo'n staking ook meteen op. En als daar vaak gestaakt wordt, begint het - ondanks een zekere mate van begrip - te irriteren.Solidariteit is leuk, maar het gaat natuurlijk nooit over mijn salaris of arbeidsomstandigheden, om maar te zwijgen over een eventueel pensioen.

Als ik zou staken zou geen hond het merken, behalve mijn eigen hond, en ikzelf als ik de volgende dag extra veel werk heb. Nou heb ik ook niet te klagen over mijn werkomstandigheden of opdrachtgevers, behalve over eentje: de Franse staat.
Ooit heb ik me hier laten beëdigen als tolk/vertaler voor Nederlands en Russisch. Dat leek me een goede zet. Tot ik erachter kwam dat de rechtbanken, politie en andere aan het Ministerie van Justitie verbonden instanties een vergoeding (indemnité noemen ze het zelf) betalen die nog niet de helft is van wat een beëdigd tolk/vertaler in Nederland krijgt. Aan reistijdvergoeding doen ze niet, want: 'u krijgt toch uw kilometers vergoed?' Ik mag dus bijvoorbeeld twee uur in de auto zitten, één uur tolken en weer twee uur terugrijden en heb dan in vijf uur tijd 16,58 € verdiend. (Tolken Engels, Duits, Spaans en Italiaans krijgen slechts 13,26 € per uur, vanwege het belachelijke idee dat als er meer mensen die talen spreken er dus minder voor betaald hoeft te worden.). Vertalingen leveren13,91 € op per pagina, of daar nou drie woorden op staan, of 350. En dan duurt het een maand of drie, met uitschieters van een jaar als het tolken voor de gendarme betreft, voor ik betaald word. 
Mensen, het is een grof schandaal!

Ik heb wel eens overwogen af te reizen naar Parijs en mijn spandoekje uit te rollen voor het Ministerie van Justitie. Maar vooralsnog doe ik als de meeste beëdigde tolken en vertalers: opdrachten van het Ministerie van Justitie weigeren. Een permanent staking dus, nu ik erover nadenk.

dinsdag 7 september 2010

une rentree douce

Door ons Portugese uitje misten de kinders de officiële rentree. Toen ik dat voor vertrek enigszins opgelaten op school ging melden (de directeur zat omringd door allerlei papierwerk alweer vermoeid ogend achter zijn bureau),  bleek dat geen probleem. Niks leerplichtambtenaren of boetes; 'geniet er van' zei hij.

Maandag nam de school alsnog wraak, aangezien een groot deel van het personeel in staking bleek, tegen de onderwijshervormingen in het onderwijs. En dinsdag staakten er nog meer docenten, nu tegen de aangekondigde hervormingen van het pensioenstelsel. De nieuwe schriften zijn dus nog niet bijzonder vaak uit de rugzak gehaald. Maar wie weet kunnen ze woensdag eens enkele uurtjes les volgen.

dinsdag 31 augustus 2010

bijbehorende plaatjes

portugees

Een weekje Portugal kwam toevallig op ons pad. Zon, strand en veel slapen. Het Portugees klinkt soms een beetje als Russisch, vooral als je ligt te doezelen op het strand. Soms zelfs zodanig dat ik het letterlijk kon verstaan, maar dat bleken zes Russinnen. Het was me al opgevallen dat enkelen van hen in de zon bleven staan, met boek en al. Dat ken ik alleen maar uit Rusland, dat staande zonnebaden, had ik toen al gedacht.

De zes vrouwen deden me denken aan Maria, doctor in de pedagogie en minister van onderwijs van Gagaoezië (Moldavië), die een paar jaar geleden vertelde dat ze, toen de oppositie aan de macht was, enkele jaren als schoonmaakster had gewerkt in Italië. Als de oppositie weer zou winnen, zou ze teruggaan. Van hoogleraar pedagogiek in Sovjettijden naar schoonmaakster naar minister naar schoonmaakster. Soedba, zei ze vrolijk, het lot.
Deze vrouwen waren misschien ook wel bioloog of ingenieur. En schoonmaakster, even eruit op een Portugees strand.

donderdag 26 augustus 2010

De devaluatie van urgentie

Een tijdje terug zat er een verzoek om een devis (een prijsopgave) in mijn mailbox. Het was binnengekomen op een vrijdagmiddag. Door omstandigheden zag ik het pas zaterdagavond. Er stond met dikke zwarte en onderstreepte letters bij dat het URGENT was. Balen, dacht ik, dan is het na het weekend natuurlijk te laat. Toch belde ik maandag even op; het ging om een behoorlijk lange vertaling.

‘Maître P.? Die is er deze week niet,’ zei de secretaresse.
‘Het was urgent,’ antwoordde ik, ‘maar misschien heeft ze vrijdag al iemand gevonden.’ Volgens de secretaresse kon het best een weekje wachten, maar zo niet dan zou ze terugbellen. Je hebt urgent en eigenlijk niet zo heel erg urgent, begreep ik.

Het bleef stil, tot ik een dag of tien later alweer een URGENT! verzoek om een prijsopgave kreeg, van dezelfde mevrouw en voor dezelfde vertaling. Ik gaf mijn woordprijs, maar dat was niet genoeg, ze wilde graag weten hoeveel het precies zou gaan kosten. Ik ging braaf aan het tellen en stuurde daarna mijn prijsopgave snel terug, omdat het nu vast écht urgent was. Nooit meer iets gehoord.

donderdag 19 augustus 2010

taalmachine

Ooit bezochten we het middeleeuwse kasteel van Mauvezin. Het meisje aan de kassa overhandigde ons trots de Nederlandstalige toelichting. Veel wijzer werden we er niet van. De blijde (zo'n middeleeuwse reuzekatapult) werd bijvoorbeeld omschreven als "de grote goudschaal, een gerei van een uitzonderlijke macht die het aldus buiten bereik van de pijlen van de advocaten zette. Een slinger [...] plande de indrukwekkende kogel die de meest robuuste vrijmetselarij deed schudden." Het werd een vrolijk bezoek, dat wel.

'We hebben het met de computer vertaald,' zei het meisje van de kassa beteuterd, toen we haar grijnzend de toelichting teruggaven. In ruil voor vier vrijkaartjes hebben we de tekst later alsnog in begrijpelijk Nederlands omgezet, want geld voor een degelijke vertaling was er natuurlijk niet, terwijl meisje en kasteel wel sympathiek waren. Vertaalwerk dient normaal betaald te worden, maar soms zijn er uitzonderingen.

Ik moest er aan denken toen ik een stukje van Folkert Jensma in de NRC las, over Nederlandse agenten die meenden genoeg te hebben aan google translate. Het hele verhaal staat hier; ik citeer alleen de belangrijkste stukken.  

"De politierechter in Dordrecht verklaarde begin deze maand de dagvaarding nietig die aan een Rus op het politiebureau was uitgereikt wegens een ´onprofessionele vertaling waaruit in wezen niet valt op te maken waarover het gaat, integendeel`. [...] De Russische chauffeur, die vanwege zijn aandeel in een caféruzie berecht moest worden, is niet verschenen. De politie had hem verhoord, waarbij kennelijk wel een tolk was gebruikt. Uit de uitspraak kan worden opgemaakt dat de man een dagvaarding kreeg die in het Nederlands was gesteld. Daarbij kreeg hij ook een afdruk van een tekst die in het Nederlands als volgt luidde: u moet op 3 augustus 2010 voorkomen bij de rechter voor wat er vandaag gebeurt is. staat ook in de stukken die u zojuist gekregen heeft. u mag hier weg."
[van dat 'gebeurt is' word ik ook een beetje treurig, maar dat is een ander onderwerp] "Deze tekst voerden de verhorende ambtenaren in het vertaalprogramma Google Translate in. Het resultaat gaven zij aan de verdachte [...] De politierechter liet een echte tolk Russisch opdraven, die de Russische Google-tekst aldus terug vertaalde: u moet zijn 3 augustus 2010 voorkomen  de rechtbanken daarvoor voor wat vandaag gebeuren. dat zijn stukjes die u zopas meegenomen hem. u mag hier. Daarbij werd ´voorkomen´ gebruikt in de betekenis van voorkómen, verhinderen. En de ´stukjes´ uit de Google-tekst zijn inderdaad stukjes, fragmenten. Wat zou de gemiddelde Rus uit deze zin opmaken, vraagt de rechter aan de tolk. Die zegt dat de gewone Rus  zou aannemen dat de rechtbank op 3 augustus verhinderd is om te komen. [...] Zaak mislukt, dagvaarding ongeldig. Attentie politiebureaus: nooit meer zomaar Google Translate gebruiken en denken dat het wel goed is."

Dat geldt dus niet alleen voor politiemensen. En dat is géén broodnijd. Gebruik google translate voor een los woordje, en doe verder als mijn dochter, die puur voor de lol door google zinnen laat vertalen en schaterend de resultaten voorleest. Onzin kan grappig zijn, maar zinvol is wat anders.

dinsdag 17 augustus 2010

fruitkunde

Ik heb sinds enige tijd het vruchtgebruik van een brugnonier ofwel een prunus persica var. nucipersica. Dat is een fruitboom en er hangen brugnons in. Brugnons lijken sterk op nectarines maar zijn dat niet, zo is mij verteld. Een nectarine, bevestigt wikipedia, is "une pêche à peau lisse et à noyau libre et le brugnon est une pêche à peau lisse et à noyau adhérent." Het gaat dus om het verschil tussen een vrije, en een vaste pit.

Voor mij was de nectarine zo'n 20 jaar geleden volledig nieuw. Van de brugnon had ik tot vorige maand nog nooit gehoord. Van Dale wel: "bloedperzik (lijkt op nectarine)" schrijft-ie. Het schijnt dat beide al in de oudheid gegeten werden. In de 19e eeuw zijn ze ze serieuzer gaan kweken, een en ander met behulp van de pruim. Ik lig qua fruitkennis dus nogal achter. 

donderdag 12 augustus 2010

Nog meer slakken

Afgelopen dinsdag las ik in La Dépêche du Midi dat er het weekend een Championnat de vitesse d'escargots had plaatsgevonden in Lagadère, een dorp wat noordelijker in de Gers. Er waren weer wat snelheidsrecords gebroken, begreep ik.

Mijn eigen slakken zijn inmiddels geheel verdwenen, maar ik weet ook niet of het goede kandidaten zouden zijn geweest, aangezien ze eerst nog dagenlang op dezelfde plaats hebben gezeten. Wel waren ze op een ochtend gewoon weg, dus ze kunnen best enige snelheid ontwikkelen.

Het desbetreffende artikeltje in la Dépêche heb ik niet op internet teruggevonden. Maar ik vond wel de vooraankondiging van het slakkenkampioenschap, en een alarmerend verhaal over de reuzenslak in de Aude, onder de kop L'attaque des gastéropodes géants. Ik stelde me een slak voor die nauwelijks tussen de huizen van de dorpsstraat doorpaste en een gigantisch slijmspoor achterliet, maar ze worden ongeveer zes centimeter. Een grote slak voor de slakheid, natuurlijk. 

Is dat nou ook een vorm van slow journalism?

dinsdag 10 augustus 2010

Dansen


David Corry et son orchestre!
Afgelopen weekend vond in mijn dorp voor het eerst sinds jaren een bal musette plaats. De feestcommissie doet niet aan dergelijke bals, maar de burgemeester wilde er graag een organiseren en stelde een samenwerkingsverband voor. Ik was vόόr, alleen al omdat ik nog nooit een bal musette had meegemaakt. En zo dol op een bal disco ben ik nou ook weer niet.
Monsieur le maire zorgde voor de band en de feestcommissie voor de inkopen en het verspreiden van de affiches. Al gauw waren er meer dan 200 inschrijvingen en was ook onze jonge voorzitter – vurig aanhanger van bals disco - niet meer zo sceptisch.
Het bal zou om half 10 ’s avonds beginnen en om half negen stonden de eersten gasten voor de deur. Om negen uur had zich een flinke rij gevormd, omdat iedereen eerst moest betalen (8 euro) en naar zijn plaats moest worden gebracht (dat schijnt zo te horen bij een bal musette) en dat ging allemaal niet zo snel. Als feestcommissie hebben we daar nu eenmaal niet zoveel ervaring mee. Om stipt half 10 begon het orchestre te spelen en meteen was de dansvloer vol.
 De gemiddelde leeftijd van de bezoekers lag rond de 60 jaar, meerdere dansers waren al in de 80 en ze zwierden allemaal rond alsof ze 20 waren. Een prachtig gezicht, en ik had er spijt van dat ik vroeger niet op dansles wilde. Daardoor kan ik dus geen tango, wals of quickstep en kon ik alleen toekijken. Gelukkig had ik bardienst.
Het was rustig aan de bar
Terwijl bij de discofestijnen het bier per meter wordt verkocht, was het daar aan de bar nu opvallend rustig. Alleen de flesjes water verkochten goed. De meeste gasten namen nauwelijks pauze, behalve toen het orchestre rond middernacht zelf even stopte en er zoetigheid werd geserveerd.  Het feest ging door tot half drie ’s nachts. Volgend weekend zullen onze feestgangers elkaar weer treffen op een ander bal musette.
Misschien moet ik eens kijken waar ik in de buurt op dansles kan.

donderdag 5 augustus 2010

Nagekomen plaatjes


Volgens mijn medetoerist in Lectoure (zie 28 juli) was ik te snel met mijn blogje. Een verwijt wat ik niet zo vaak krijg trouwens. Afijn, voor de liefhebber nog enkele blauwe foto's van Han, waaronder de verfbak en het lapje stof dat pas in aanraking met zuurstof van iets geligs verandert in blauw. Tovenarij.


Overigens werden er in de pasteltoptijden een soort dikke ballen van de blaadjes gemaakt, zodat ze makkelijker bewaard konden worden en pas gebruikt wanneer er weer geverfd moest worden. Coques of coquaignes werden die genoemd en ze waren goud waard. Vandaar, vertelde de lieve dame die in Lectoure de rondleiding verzorgde, dat de pastelstreek ook Pays de Cocagne werd genoemd.

Pays de Cocagne betekent ook luilekkerland.

maandag 2 augustus 2010

Speelgoed



Onlangs was het eindelijk zo ver: Toy Story 3 was ook in de plaatselijke bioscoop te zien. Ik ben een grote fan van Toy Story. Van alle films die ik met mijn kinderen gezien heb, staan Toy Story 1 en 2 op eenzame hoogte naast elkaar. Deel drie is daar nu naast komen staan. Ik heb gehuild van het lachen en gehuild tout court, want ik huil vrij makkelijk om films (en boeken) en heb het opgegeven me daar tegen te verzetten. Dat werd nog makkelijker toen zoon een paar jaar terug, kijkend naar mijn betraande gezicht aan het eind van Brokeback Mountain, jaloers verzuchtte: ‘Ik wou dat ik kon huilen om een film’. Waarom had ik me al die jaren naar de wc gehaast aan het eind van elk mooi verhaal?

Ik ben beslist niet de enige Toy Story-fan; de film kreeg bijvoorbeeld  vijf sterren van Coen van Zwol in de NRC. Gaat dat zien,  met of zonder kinderen en wellicht een beetje geloof in het feit dat speelgoed leeft. Na de film keek ik even naar Titia, de trol die me al sinds mijn tweede levensjaar gezelschap houdt. Zou hij (mijn Titia is een jongen) het misschien toch gezelliger vinden met meer speelgoed om zich heen, ’s nachts als ik slaap?

woensdag 28 juli 2010

Uitje

Gisteren was ik een dagje toerist in eigen département. We reden van Mirande naar Vic Fézensac, naar Valence sur Baïse en naar Lectoure, waar ik eindelijk het Bleu de Lectoure kon zien, iets wat ik al zo'n beetje van plan ben sinds ik hier woon maar er nooit van was gekomen. Een Amerikaans-Belgisch echtpaar kocht daar jaren geleden een oud huis dat een teinterie bleek te zijn geweest. Ze ontdekten de geschiedenis van het pastelplantje, en hoe daar lang geleden blauw pigment van werd gemaakt. Blauw, koningsblauw, dat ooit de rijkdom van Albi, Carcassonne en Toulouse betekende. En nu wordt het daar in Lectoure opnieuw gemaakt.

Ik heb er geen foto's gemaakt, dus doe ik er gewoon eentje van Vic Fézensac bij, waar het Tempo Lantino festival net voorbij was - een geweldig feest heb ik me laten vertellen - en waar het toch mooi was.

Zoals gewoonlijk bedacht ik me dat ik dit soort dingen vaker moet doen.

maandag 26 juli 2010

hooibundels


Voor ons huis in mijn dorp, wat niet meer helemaal mijn dorp is maar daarover wellicht een andere keer, ligt een flink veld wat ook van ons is. Om verschillende redenen, waarvan de elke zomer terugkerende maïsmuur de belangrijkste was, hebben we het enkele jaren na het huis ook van buurman Camille gekocht.
De grond werd tot die tijd bewerkt door de twee andere buurmannen, maar toen het eenmaal van ons was hoefden ze het niet meer en trouwens, ze gingen toch met pensioen. Hun nicht nam het resterende land wat ze in fermage hadden (d.w.z. pachtten) over en heeft nooit meer één maïsplant gepoot.

Toen zaten we dus met een mooi veld waar je bijvoorbeeld ezels zou kunnen houden, geiten, koeien of paarden, een camping zou kunnen beginnen, een gemeentezwembad, een-hennep-voor-medicinaal-gebruik-kwekerij of een rozentuin. Ideeën genoeg, vooral van logés die op zachte zomeravonden met de rosé in de hand dachten dat het houden van ezels, rozen of campings nauwelijks tijd kost, terwijl het geld met bakken binnenstroomt.

We kozen ervoor het gras gewoon te laten groeien. Aanvankelijk was er weer een andere buurman die geheel spontaan en belangeloos twee keer per jaar het gras maaide met behulp van zijn trekker. Inmiddels heeft Roland die taak overgenomen, en die maakt er van die mooie rollen van die ik aanvankelijk rouleaux noemde, ze zijn tenslotte rond, maar die in werkelijkheid bottes heten. Ik dacht dat dat laarzen waren, maar dat is pas de tweede betekenis die van Dale geeft. De eerste is bos, of bundel. Ik ben misschien geen boerin, maar van Dale nog minder. Eerst kwam ik alleen op hooiberg en hooimijt, maar volgens mij zijn het hooischelven. Straks gaan ze bij Roland in de schuur en dan mogen zijn koeien ze opeten.

Tot die tijd geniet ik ervan. Alsof je een levende van Gogh voor de deur hebt. 't Kost niks, zelfs geen tijd, 't levert ook niks op, maar het is zeer waardevol.

maandag 19 juli 2010

Slakjes


Ik weet natuurlijk dat slakken zich voortplanten, en zelfs dat ze meestal hermafrodiet zijn, maar het was niet in me opgekomen dat de kleintjes ook (meteen?) weer een huisje hebben. Het is niet zomaar een huisje, zo heb ik net op internet geleerd, hun belangrijkste organen zitten er in.
Dit gezinnetje zag ik vanmorgen in de tuin.

zondag 18 juli 2010

Koentrieplaatjes






Vooruit, nog een paar plaatjes.