Van levensbelang is het niet, maar toch wind ik me er soms over op: dat Franse toetjes in van die kleine potjes zitten. Dat is duurder en geeft meer afval, dus slecht voor het milieu. Alleen
fromage blanc zit in een bak van een kilo. Als ik me weer eens over de potjes opwind, koop ik een tijdje kwark, tot ik me dáárover weer schuldig voel tegenover het nageslacht, dat kwark so wie so al saai en klef vindt.
Ik kan me van lang vervlogen vakanties herinneren dat er halve literflesjes Danone-yogurt bestonden. Zelfs die zijn verdwenen. Ik heb er – tijdens een andere opwindperiode - een brief over geschreven aan de firma Danone. Die is waarschijnlijk meteen in de papierversnipperaar verdwenen, want het is al meer dan een jaar geleden en ik heb nog steeds geen antwoord gehad. Nog niet eens een lullig foldertje.
Ik stelde de potjes-versus-literpak-vraag zelfs op een internet-forum, waar ene Nicolas me meteen antwoordde dat dit nu eenmaal is “wat de consument wil”, en dat je anders kommetjes moest afwassen. Ulysses beweerde dat je yogurt, als ‘ie eenmaal in contact is geweest met zuurstof, meteen moet opmaken, en Ines zei dat er vast marktonderoek naar was gedaan. Ook werd ik geadviseerd zelf yogurt te maken of naar een biologische winkel te gaan - antwoorden waar ik tenminste nog iets aan had.
Gwen noemde het een “excellente question” – wat ik erg fijn vond – en sprak over mensen die zich slecht kunnen beheersen en alles in één keer opeten, over onze natuurlijke luiheid (geen afwas), over winst voor de industrie en de natuur als grote verliezer. Mooi gezegd, en ik was geen steek verder.
Ik dacht, ik schrijf pas iets over die potjes als ik het antwoord weet. Maar ik had helemaal geen zin meer om te zoeken. Op sommige vragen zijn nu eenmaal geen antwoorden. Het is gewoon zo. En daar moet je het maar mee doen.
