Het heeft een beetje gestormd in mijn dorp, en in de wijde, wijde omtrek. Ze hadden ervoor gewaarschuwd, alerte rouge zei Méteo France. Ik wist niet eens dat die bestond, dacht dat alerte orange de hoogste alarmfase was.
Gelukkig hadden we helemaal geen schade. Alle dakpannen zitten nog op het dak, de luiken zitten voor, en het glas in de ramen. We hebben alleen één omgewaaide conifeer. In mijn dorp liggen een hoop omgewaaide bomen die veel mooier, groter en ouder zijn dan die ene conifeer van ons.
Toen de storm op zijn hardst was, zaterdagochtend rond een uurtje of 7, viel de stroom uit. Enkele uren later hield de telefoon ermee op, toen het water en tenslotte ook de mobiele telefoon. We hebben gelukkig kaarsen, een gaslamp, een gasfornuis en de houtkachel. We zitten rond een radiootje dat op batterijen werkt, en luisteren naar Sud Radio. We mogen de deur niet uit zeggen ze. We krijgen de deur ook nauwelijks open. We halen monopoly tevoorschijn.
Zondag is de lucht strakblauw. Gabrielle, natuurlijk Gabrielle, stuurt een van haar zonen langs met de boodschap dat ze op hun boerderij een generator hebben, en nog plaats in de diepvries. ‘Mijn diepvries is nog ijskoud,’ zeg ik, maar volgens Gabrielle zitten we nog wel even zonder stroom.
Als ik met een zakje diepvriesprodukten bij Gabrielle arriveer, komt haar echtgenoot Jojo net aanrijden met een vorkheftruck met twee diepvrieskisten erop gebonden. In de schuur staan er al drie en ook die zijn geen van allen van Gabrielle. De burgemeester, tevens voorzitter van de jagersvereniging, loopt zenuwachtig rond. Zouden daar toch bijna twee kisten vol everzwijnen en herten weggesmolten zijn!
Als ik van de burgemeester naar Gabrielle kijk, weet ik wie hier eigenlijk burgemeester hoort te zijn. Gabrielle denkt aan iedereen. Ze regelt, organiseert, delegeert. Ze informeert even naar de buitenlandse huizen in ons dorp waarvan ze – terecht – aanneemt dat die onder onze competentie vallen. Ik meld dat alles in orde is, en voel me even bijzonder verantwoordelijk. Over vier jaar stem ik op Gabrielle, of ze nou mee doet aan de verkiezingen of niet.
Gelukkig hadden we helemaal geen schade. Alle dakpannen zitten nog op het dak, de luiken zitten voor, en het glas in de ramen. We hebben alleen één omgewaaide conifeer. In mijn dorp liggen een hoop omgewaaide bomen die veel mooier, groter en ouder zijn dan die ene conifeer van ons.
Toen de storm op zijn hardst was, zaterdagochtend rond een uurtje of 7, viel de stroom uit. Enkele uren later hield de telefoon ermee op, toen het water en tenslotte ook de mobiele telefoon. We hebben gelukkig kaarsen, een gaslamp, een gasfornuis en de houtkachel. We zitten rond een radiootje dat op batterijen werkt, en luisteren naar Sud Radio. We mogen de deur niet uit zeggen ze. We krijgen de deur ook nauwelijks open. We halen monopoly tevoorschijn.
Zondag is de lucht strakblauw. Gabrielle, natuurlijk Gabrielle, stuurt een van haar zonen langs met de boodschap dat ze op hun boerderij een generator hebben, en nog plaats in de diepvries. ‘Mijn diepvries is nog ijskoud,’ zeg ik, maar volgens Gabrielle zitten we nog wel even zonder stroom.
Als ik met een zakje diepvriesprodukten bij Gabrielle arriveer, komt haar echtgenoot Jojo net aanrijden met een vorkheftruck met twee diepvrieskisten erop gebonden. In de schuur staan er al drie en ook die zijn geen van allen van Gabrielle. De burgemeester, tevens voorzitter van de jagersvereniging, loopt zenuwachtig rond. Zouden daar toch bijna twee kisten vol everzwijnen en herten weggesmolten zijn!
Als ik van de burgemeester naar Gabrielle kijk, weet ik wie hier eigenlijk burgemeester hoort te zijn. Gabrielle denkt aan iedereen. Ze regelt, organiseert, delegeert. Ze informeert even naar de buitenlandse huizen in ons dorp waarvan ze – terecht – aanneemt dat die onder onze competentie vallen. Ik meld dat alles in orde is, en voel me even bijzonder verantwoordelijk. Over vier jaar stem ik op Gabrielle, of ze nou mee doet aan de verkiezingen of niet.
Maandagavond werken de telefoons en het water weer. Dinsdagmiddag is ook de electriciteit terug. De gaslamp gaat weer tussen de kampeerspullen. De kinderen zetten de televisie aan, en ik de computer. Eigenlijk was het best gezellig, die stroomstoring.
