Eén voor één worden de ouders binnen geroepen.
Het klaslokaal doet denken aan een rechtzaal. De tafels staan in een grote U. Rondom het onderwijzend personeel, twee vertegenwoordigers van de ouders en twee van de leerlingen. Naast madame la directrice staan drie lege stoelen. Zoon en ik gaan verlegen zitten.
Gelukkig is zoon een goede leerling. Sommige docenten glimlachen bemoedigend. De twee moeders ook.
Een powerpoint presentatie! Op het scherm een grafiek; met alle vakken, de vorderingen van zoon, het gemiddelde van de klas. Rood onder de lijn, groen erboven. En het rapport, gewoon op papier. Ik geloof dat alles in orde is.
‘Sommige ouders komen gewoon niet!’ klaagt directrice later.
Het verbaast me niks.
Wie wil er voor de rechtbank verschijnen om te horen dat zijn kind er niks van bakt? Het is al indrukwekkend genoeg als het goed gaat.
