In mijn dorp gaat het stembureau om zes uur dicht. Van acht uur ‘s ochtends tot zes uur ‘s avonds is ook wel lang genoeg. Er wonen hier 130 stemgerechtigden.Ik mag niet stemmen. Maar ik mag wel kijken. Dat doe ik om tien voor zes. Het is druk.
‘Doe de boel maar dicht,’ zegt Jean-Louis om vijf voor. ‘Er komt niemand meer.’ Maar zo is onze burgemeester niet. Zes uur is zes uur. Hij morrelt aan de stembus. Het duurt even voor hij de goede sleutel heeft en de bus open is. ‘Hij had dus best om vijf voor kunnen beginnen,’ mompelt Jean-Louis. ‘Dan was hij op tijd klaar geweest.’
De gemeenteraadsleden maken stapeltjes. Jean-Claude leest de namen op. Hij heeft de beste stem van het dorp. Op de dodenherdenking van 11 november roept hij als enige na elke naam ‘Mort pour la France !’
Het is kwart over zes. Sarkozy heeft 39 stemmen. Ségolène 20. Bayrou 18. En le Pen 12. Het gemeentehuis kan dicht.
Mijn dorp is dus rechts. Bijna alle andere dorpen in de buurt zijn links. Het hele zuidwesten van Frankrijk is roze op de uitslagenkaart. Mijn dorp is zo klein, we zijn ook opgegaan in het roze.
